α) Εὐαγγελισμός: Ἡ ἀρχὴ τῆς Σάρκωσης.
Η
ΜΕΓΑΛΗ ΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
καὶ τὰ στάδια ἐφαρμογῆς της.
Ἡ Μεγάλη Βουλὴ τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὀνόμασαν οἱ ὑμνογράφοι τῆς Ἐκκλησίας μας τὸ προαιώνιο Σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τοῦ ἀνθρώπου στὴν προπτωτική του θέση, ἐφαρμόστηκε σὲ πέντε Στάδια, ὅπως παρακάτω θὰ ἀποδειχθεῖ ἀπὸ τὰ παρατιθέμενα ἀποσπάσματα κειμένων τῆς Ὀρθόδοξης Ὑμνολογίας. Τὰ ἀποσπάσματα αὐτὰ δίνουν σαφεῖς ἀπαντήσεις σὲ τρία βασικὰ ἐρωτήματα, ποὺ εὐλόγως γεννοῦνται στὴ ψυχὴ κάθε πιστοῦ:
1) Ποῖος ὁ Σαρκωθείς, ὁ βαπτισθείς, ὁ παθῶν καὶ
ταφείς, ὁ ἐκ νεκρῶν ἀναστάς, ὁ εἰς οὐρανοὺς ἀναληφθείς;
2) Γιατί Αὐτὸ τὸ Σχέδιο;
3)
Ποιὲς
οἱ εὐλογίες καὶ οἱ εὐνοϊκὲς γιὰ τὸν ἄνθρωπο συνέπειες; στὰ ἐρωτήματα αὐτὰ
Οἱ ὁλοκληρωμένες καὶ
σαφεῖς ἀπαντήσεις τὶς ὁποῖες βρίσκει κανεὶς μέσα στὰ κείμενα τῆς Ὀρθόδοξης Ὑμνολογίας,
εἶναι αὐτὲς ποὺ ἔπεισαν καὶ ἐμᾶς νὰ τολμήσωμε τὸ δύσκολο αὐτὸ ἐγχείρημα, τὴν
παρουσίαση τῆς Μεγάλης Βουλῆς τοῦ Θεοῦ.
Ἐκφράζομε τὴν βεβαιότητα, ὅτι καὶ πολλοὶ ἄλλοι πιστοί, ἀναγνῶστες τῶν παρακάτω
παρατιθεμένων κειμένων, θὰ πεισθοῦν ἐπίσης γιὰ τὴν πληρότητα καὶ τὴν ὡραιότητά
τους. Ἡ προσωπική μας συμβολὴ στὴν προσπάθεια αὐτή, στὴν παρουσίαση τῆς Μεγάλης
Βουλῆς τοῦ Θεοῦ, εἶναι πολὺ
μικρὴ καὶ περιορίζεται στὴ συλλογὴ τῶν ἀντιστοίχων ἀποσπασμάτων ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη
Ὑμνολογία καὶ τὴν ἀπόδοσή τους στὴν ὁμιλουμένη. Ἡ δημιουργία καὶ συγκέντρωση ὅλου
αὐτοῦ του ἀνεκτίμητου θησαυροῦ, ἡ Ὀρθόδοξη Ὑμνολογία, ποὺ κεντρικὴ ἰδέα της εἶναι
ἡ ἐφαρμογὴ τῆς Μεγάλης Βουλῆς, εἶναι
ἔργο ἑκατοντάδων Μουσουργῶν της Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸν 5ο ἕως καὶ τὸν 11ο αἰώνα.
Δύο εἶναι τὰ κεντρικὰ
πρόσωπα στὴν ἐφαρμογὴ τῆς Μεγάλης Βουλῆς:
1) Ὁ ἀποσταλείς ἀπὸ τὸν Πατέρα Θεὸ Ἄγγελος τῆς Μεγάλης Βουλῆς του, ὁ Σαρκωθείς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἄγγελος λοιπὸν τῆς Μεγάλης Βουλῆς, δὲν εἶναι ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ ποὺ κομίζει μὲ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ τὸ μήνυμα στὴν Παρθένο Μαρία, ἢ κάποιος ἄλλος ἄγγελος ( ἀγγελιοφόρος ). Ὁ Ἄγγελος τῆς Μεγάλης Βουλῆς εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ σαρκώνεται στὰ σπλάχνα τὰ ἅγια τῆς ἀπειρογάμου Νύμφης, τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ Παρθένος Μαρία δίνει τὴν ἀπάντηση στὸ μήνυμα τοῦ Γαβριήλ: «ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου…» (Λουκ. 1, 38). Ἡ ὑπὲρ λόγον Σάρκωση θὰ ὁλοκληρωθεῖ φυσιολογικὰ καὶ λογικὰ ἐννέα μῆνες ἀργότερα, τὰ Χριστούγεννα· δύο, λοιπόν, εἶναι οἱ Σταθμοὶ τῆς Σάρκωσης, τοῦ πρώτου ΣΤΑΔΙΟΥ τῆς Μεγάλης Βουλῆς
α) Εὐαγγελισμός: στιγμὴ καὶ ἀρχὴ τῆς
Σάρκωσης
β)Χριστούγεννα: ὁλοκλήρωση τῆς Σάρκωσης. Ἀκολουθεῖ πίνακας μὲ ὅλα τὰ ΣΤΑΔΙΑ τῆς Μεγάλης Βουλῆς γιὰ εὐκολότερη κατανόησή του.
ΠΙΝΑΚΑΣ Α΄
Η ΜΕΓΑΛΗ ΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
καὶ τὰ Στάδια Ἐφαρμογῆς
της.
Α΄ ΣΤΑΔΙΟ ΠΡΩΤΟ:
α) Εὐαγγελισμός: Ἡ στιγμὴ τῆς Σάρκωσης.
β) Χριστούγεννα: Ἡ ὁλοκλήρωση τῆς Σάρκωσης.
Β΄ ΣΤΑΔΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ:
Θεοφάνεια:«Ὁ ἐπιφανείς καὶ τὸν κόσμον φωτίσας…»
Γ΄ ΣΤΑΔΙΟ ΤΡΙΤΟ
Τὰ Πάθη καὶ ἡ Ταφὴ - Ἡ ἐξαγορὰ «ἐκ τῆς κατάρας τοῦ Νόμου»
Δ΄ ΣΤΑΔΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ
Ἡ ἐκ νεκρῶν ἀνάστασις. Πάσχα Κυρίου. Ἀπελευθέρωση.
Ε΄ ΣΤΑΔΙΟ ΠΕΜΠΤΟ
Ἡ εἰς οὐρανοὺς Ἀνάληψις, Ἀποκατάσταση.
2)
Τὸ δεύτερο κεντρικὸ πρόσωπο τῆς Μεγάλης Βουλῆς εἶναι, ὅπως ἤδη
τονίστηκε, ἡ Παρθένος Μαριὰμ τῆς Ναζαρέτ, τὸ σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ Ὑψίστου, ὁ
καθαρώτατος Ναὸς (κατοικητήριο) τοῦ Σωτῆρος, «ὁ εὐώδης αὐτὸς κῆπος» μὲ τὸ ἄρωμα
τῶν ἀρετῶν, ὁ ὁποῖος θὰ ἐκβλαστήσει τὸ ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας, τὸν Χριστό. Μὲ τὸ «Ἰδοὺ
ἡ δούλη Κυρίου γένοιτί μοι κατὰ τὸ ρῆμα σου…» (Λουκ. 1, 38) γίνεται ὑπουργὸς
(ὑπηρέτις) τοῦ Θείου Σχεδίου, τῆς Μεγάλης Βουλῆς. Ἦταν ὁ καταλληλότερος ἐπὶ τῆς γὴς ἄνθρωπος, τὸ σκεῦος τὸ ἅγιον, τὸ
ὁλοκληρωθὲν ἀπὸ τὴν θεία πρόνοια. Ἑκατοντάδες εἶναι τὰ προσωνύμια, κοσμητικὰ ἐπίθετα,
μὲ τὰ ὁποῖα ἐκόσμησαν τὴν προσωπικότητα καὶ τὸ ἔργο τῆς Θεοτόκου οἱ ἅγιοι ὑμνογράφοι
μας, τὰ κυριότερα ἀπὸ αὐτά, τριακόσια καὶ πλέον, συλλέξαμε καὶ ἀναπτύξαμε στὸ
πόνημά μας «Οἱ Ἀδάμαντες τῆς
Παντάνασσας» τὸ 2015. Παρακάτω ἐπίσης θὰ ἀναφερθοῦν μερικὰ σὲ εἰδικὸ πίνακα. Εὐχόμαστε
γραφίδες ἰκανότερες νὰ συλλέξουν καὶ δημοσιεύσουν ὅλα τὰ προσωνύμια τῆς
Θεοτόκου.
ΠΙΝΑΚΑΣ Β΄
Ἐνδεικτικὸς τῶν
Προσωνυμίων τῆς Θεοτόκου
1) Ἡ Θεοτόκος ὡς Σκέπη, Προστασία καὶ Βοήθεια ἀνάκλησις (βροτῶν), ἀντίληψις, βακτηρία, βοήθεια, ἐλπίς, ἐπίσκεψις, ἰσχὺς (τῶν ἀνθρώπων), κεφάλαιον (ἀρχὴ σωτηρίας), λιμὴν (χειμαζομένων), ὀλκάς (χειμαζομένων), παράκλησις (παρηγοριά), παραμυθία, πονολύτρια, προστασία, προστάτις, Σκέπη, σωτηρία, τροφή, τροφός, Ὑπέρμαχος, χαρά.
2) Ἡ Θεοτόκος ὡς ὅπλον ἀρραγὲς (ἀδιαπέραστο) Ἄγκυρα, ἔρεισμα, ἰατρεῖον, καταφύγιον, λιμὴν (ἀχείμαστος), λυτήριον (κατάρας), ὅπλον ἀρραγές, ὅρμος (ἀχείμαστος), ὀχύρωμα (ἄρρηκτον), πρεσβεία (πρέσβις), πρόξενος (ἀθανασίας), Στρατηγὸς (ὑπέρμαχος), τεῖχος (ἄρρηκτον), φυλακτήριον, χαράκωμα.
3) Ἡ ἁγιότης τῆς Θεοτόκου: ἁγνή,
ἀειπάρθενος, ἀκήρατος, ἀμόλυντος, ἄμωμος, ἄνθος, ἄσπιλος, ἄφθορος, ἄχραντος,
Δέσποινα, ἐνδιαίτημα (τοῦ Θεοῦ), θρόνος (τοῦ παμβασιλέως) θυμίαμα, θυμιατήριον
(χρυσοῦν), καλλονή, λαμπάς, λυχνία, μύρον, Ναὸς (τοῦ Θεοῦ), νύμφη, οἶκος (Θεοῦ),
ὅρος, Παλάτιον, πάναγνος, παράδεισος, Παρθένος, πηγὴ (τῆς ζωῆς), πόλις, Σεμνή,
Σκηνή, σκήνωμα (Θεοῦ), ταμεῖον (ἀρετῶν), ὕδωρ (ζωήρρυτον), ὑπεραγία, φωτοτόκος,
χαρά, χώρα (ἀγεώργητος), χωρίον (τοῦ πλαστουργοῦ), Ὠκεανὸς (ἀρετῶν).
4) Ἡ Θεοτόκος ὡς Ὑπουργὸς τῆς
Μεγάλης Βουλῆς: ἀμνάς, ἄμπελος, γέφυρα, δοξεῖον τοῦ Δεσπότου,
θεοκυήτωρ, Θεοτόκος, θρόνος, θύρα (Παραδείσου), ἱλαστήριον, κλείς (τοῦ Παραδείσου),
κλίμαξ (πρὸς οὐρανόν), κόχλος (θείου μαργαρίτου), κυρία, Νεφέλη, ὄχημα (Θεοῦ),
παστάς, πόκος, πρέσβις, πύλη, ράβδος (θεόβλαστος), Σκεῦος (πολύτιμον), στάμνος,
τόμος, τράπεζα, Ὑπουργὸς (ὑπηρέτης).
Ἑρμηνεία τῶν παραπάνω
προσωνυμίων, καὶ ὄχι μόνο αὐτῶν, γίνεται στὸ πόνημά μας Οἱ Ἀδάμαντες τῆς
Παντάνασσας», ἔκδοσης 2015.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΗΣ
ΣΤΑΔΙΟ ΠΡΩΤΟ:
α) ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ (ἡ ἀρχή, ἡ στιγμὴ τῆς Σάρκωσης)
Α΄) Ποῖος ὁ Σαρκωθείς
1) «Ἀσπόρως τῷ τοῦ Πατρὸς βουλήματι ἐκ Θείου Πνεύματος, τὸν τοῦ Θεοῦ συνείληφας Υἱὸν καὶ σαρκὶ ἀπεκύησας τὴν ἐκ Πατρὸς ἀμήτορα καὶ δι’ ἡμᾶς ἐκ Σοῦ ἀπάτορα.»
«Θεοτόκε
Παρθένε: μὲ ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ Πατέρα καὶ τὴν ἐπέλευση σ’ ἐσένα τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος, χωρὶς σπέρμα ἀνδρός, συνέλαβες στὰ σπλάχνα σου τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, καὶ
μὲ σάρκα καὶ ὀστᾶ, θεάνθρωπο τέλειο ἐγέννησες, Ἐκεῖνον ποὺ ἀπὸ τόν Θεὸ Πατέρα
πρὸ τῶν αἰώνων χωρὶς μητέρα (γεννήθηκε), καὶ γιὰ χάρη δική μας πάλι τώρα ἀπὸ
σένα χωρὶς Πατέρα (γεννήθηκε). .»
2) «Ἐκ γαστρός Σου ἁγίας ἀνέτειλε τῆς δικαιοσύνης ἀνέσπερος Ἥλιος…»
« ( Θεοτόκε
Παρθένε ) ἀπὸ τὰ ἁγνὰ καὶ ἅγια σπλάχνα σου ἀνέτειλε (γιὰ χάρη μας) ὁ ἀβασίλευτος
Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης ( ὁ Χριστὸς )»
3) «Ἐνοικήσας Παρθένῳ σωματικῶς, Κύριε, ὤφθης τοῖς ἀνθρώποις, ὡς ἔπρεπε θεαθῆναι Σε, ἣν καὶ ἀνέδειξας ἀληθῆ Θεοτόκον…»
«Κύριε, ἀφοῦ στὰ ἅγια καὶ ἁγνὰ σπλάχνα τῆς
Παρθένου συνελήφθης καὶ σαρκώθηκες (γεννηθείς ὡς θεάνθρωπος), φανερώθηκες στοὺς
ἀνθρώπους, ὅπως μποροῦσαν νὰ σὲ δοῦν, ἀναδεικνύοντας καὶ Αὐτὴν ἀληθῆ Θεοτόκον.»
4) «… Θεὸν γὰρ ἐκυοφόρησας, Κόρη, τὸν διὰ Σοῦ τοὺς πιστοὺς ρυόμενον»
«… διότι, Κόρη, τὸν Θεὸ ἐκυοφόρησες στὰ
σπλάχνα Σου, Αὐτὸν ποὺ μὲ τὴ μεσιτεία Σου σώζει τοὺς πιστοὺς »
5) «Ἡ ἁγία Θεοτόκος, ἣν οἰκῆσαι ηὐδόκησεν ὡς εὐώδη οἶκον Λόγος τοῦ Πατρὸς ὁμοούσιος, οὐ κατεφλέχθη τὴν μήτραν, οὐκ ὠδίνησεν· καὶ γὰρ τέτοκεν Ἐμμανουὴλ Θεάνθρωπον.»
«Ἡ
ὑπεραγία Θεοτόκος, στὰ σπλάχνα τῆς ὁποίας, ὡσὰν σὲ εὐώδη οἶκον, εὐδόκησε νὰ
κυοφορηθεῖ ὁ Θεὸς Λόγος ὁ ὁμοούσιος μὲ τὸν Πατέρα Θεόν, δὲν κατεφλέφθη στὴν
μήτρα της, οὔτε εἶχε πόνους τοκετοῦ· διότι γέννησε θεάνθρωπο, τὸν Ἐμμανουήλ.»
6) «Μέγιστε Προφητῶν Ἠσαΐα εὐφράνθητι· Παρθένος γάρ, ἣν προέφης ἐν γαστρί συλλαμβάνειν Βουλῆς Μεγάλης Ἄγγελον, ἔτεκεν Υἱὸν τὸν τοῦ Θεοῦ»
«Ἠσαΐα, μέγιστε τῶν προφητῶν χαίρου· διότι, ἡ
Παρθένος γιὰ τὴν ὁποία ἐσὺ προφήτεψες, ὅτι θὰ συλλάβει στὰ σπλάχνα της τὸν Ἄγγελο
τῆς Μεγάλης Βουλῆς, ἐγέννησε τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ.»
7) «Ὁ διαπλάσας χειρὶ τὸν ἄνθρωπο Λόγος Θεοῦ, Κόρη, ἀναπλάσας ἅπαντας βουληθείς ἐκ γαστρός Σου διαπλάττεται…»
Ὢ ἀνύμφευτε
Κόρη! Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ μὲ τὰ χέρια του ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο, ἐπειδὴ
θέλησε νὰ ἀναπλάσει ὅλους τους ἀνθρώπους, μέσα στὰ σπλάχνα Σου γίνεται ἄνθρωπος»
8) «… Ὅθεν πιστῶς δεξαμένη τὸν ἀσπασμὸν Θεοτόκος, συνέλαβε Σε τὸν προαιώνιον Θεόν…»
«… Γι’ αὐτό, ἐπειδὴ ἡ Θεοτόκος ἀποδέχθηκε μὲ
πίστη τὸν χαιρετισμὸ καὶ τὸ μήνυμα (τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ) συνέλαβε στὰ
σπλάχνα της Ἐσένα, τὸ προαιώνιο Θεό .»
9) «Ὁ κατ’ οὐσίαν τὴν θεϊκὴν ὢν ἀπερίγραπτος κόλποις Σου, Παρθένε, γέγονε καθ’ ἡμᾶς σαρκὶ περιγραφόμενος…»
«Ἐκεῖνος
ποὺ κατὰ τὴν θεϊκή Του οὐσία εἶναι ἀπερίγραπτος, Παρθένε, ὁ Θεός, ἔγινε ὅμοιος
μὲ ἐμᾶς ἄνθρωπος, μέσα στά σπλάχνα Σου.»
10) «Ὁ μόνος οἰκῶν, τοὺς οὐρανούς, τὴν μήτραν Σου κατώκησε καὶ σὰρξ ὡράθη ἐκ Σοῦ τικτόμενος…»
«Ὁ μόνος κυρίαρχος τῶν οὐρανῶν καὶ ὅλου του
κόσμου, ὁ Θεός, στὴν σπλάχνα Σου κατοίκησε καὶ ἄνθρωπος ἔγινε, γεννηθείς ἀπὸ
Σένα…»
11) «Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον καὶ τοῦ ἀπ’ αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις· ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ υἱὸς ἀνθρώπου γίνεται…»
«Σήμερα
(εἶναι) ἡ ἀρχή, τὸ ξεκίνημα τῆς δικῆς μας σωτηρίας καὶ συγχρόνως ἡ φανέρωση τοῦ
προαιωνίου μυστηρίου· ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γίνεται υἱὸς ἀνθρώπου (ἄνθρωπος) .»
12) «Συντηρήσας Σε Παρθένον, Ἄχραντε, ἐκ Σοῦ ἐσαρκώθη ὁ ἀπερινόητος»
«Ὁ Παντοδύναμος (Θεὸς) Ἄχραντε (ἀφοῦ σὲ ἐπέλεξε),
Σὲ διεφύλαξε Παρθένον, γιὰ νὰ Σαρκωθεῖ ἀπὸ Σένα»
13) «… τέξη γὰρ Υἱόν, τὸν προαιώνιον Θεόν, καὶ σώσει τὸν λαὸν ἐκ τῶν πταισμάτων αὐτῶν…»
«…
διότι θὰ γεννήσεις Υἱόν, τὸν προαιώνιο Θεό, ὁ ὁποῖος καὶ θὰ σώσει τοὺς πιστοὺς ἀπὸ
τὶς ἁμαρτίες τους...»
14) «Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον ἐν σῇ γαστρί συλλαβοῦσα ἀφράστως, Μήτηρ Θεοῦ, τῷ κόσμῳ ἐκύησας τὸν κόσμον συνέχοντα…»
« Μητέρα τοῦ Θεοῦ: Ὅταν στὰ σπλάχνα Σου
συνέλαβες τὸν Υἱόν, τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον τοῦ Θεοῦ, μὲ τρόπο θαυματουργικό, τότε
γιὰ χάρη τοῦ κόσμου ἐγέννησες Ἐκεῖνον ποὺ τὸν κόσμο στὰ χέρια του κρατάει καὶ
συντηρεῖ…»
15) «Τόμος, Ἄχραντε, καινότατος ὑπάρχουσα, τὸν Λόγον ἐγγραφόμενον ἐν Σοί ἔσχηκας»
«Ἐπειδή, Ἄχραντε Παρθένε, ἤσουν βιβλίο μεγάλο
καὶ ὁλοκαίνουργιο (Παρθένος), γι’ αὐτὸ καὶ ἀξιώθηκες νὰ ἔχεις μέσα σου τὸν Υἱὸν
καὶ Λόγον τοῦ Θεοῦ.»
16) «Τὸ Ὅρος Δανιὴλ ὁ προεῖδεν ἐν Πνεύματι, χαῖρε Παρθένε· ἐκ Σοῦ γὰρ ὁ νοητὸς λίθος ἀποτμηθήσεται καὶ συντρίψει τῶν δαιμόνων τὰ ἄψυχα ξόανα».
«Χαῖρε
Παρθένε, Σὺ ποὺ εἶσαι τὸ μεγάλο βουνό, ποὺ ὁ προφήτης Δανιήλ, φωτισμένος ἀπὸ τὸ
Θεό, προεῖδε τότε σὲ ὅραμά του· διότι ἀπὸ Σένα θὰ ἀποτμηθεῖ ὁ νοητὸς λίθος, (ὁ
Χριστὸς) καὶ μὲ ὁρμὴ θὰ συντρίψει τὰ ἄψυχα εἴδωλα τῶν δαιμόνων.»
17) «…χαῖρε εὐλογημένη ἐν μήτρᾳ δεξαμένη τὸν προαιώνιον Λόγον καὶ Κύριον, ἳνα ἐκ πλάνης σώσῃ τὸ γένος ἡμῶν»
«…Χαῖρε
εὐλογημένη Παρθένε, Σὺ ἡ ὁποία στὰ σπλάχνα Σου δέχθηκες τὸν προαιώνιο Λόγο καὶ
Θεὸ (καὶ Τὸν ἐγέννησες ἄνθρωπο), γιὰ νὰ σώσει ἀπὸ τὴν πλάνη τὸ ἀνθρώπινο γένος»
18) «Χαῖρε Σοὶ Γαβριὴλ ὁ Ἀρχάγγελος φθέγγεται· τὴν γὰρ χαρὰν ἐν μήτρᾳ Σου συλλαμβάνειν μέλλεις, ἣν Εὕα παραβάσει ἐντολῆς ἀπώλεσεν.»
«Σ’ ἐσένα Θεοτόκε ἀπηύθηνε τὸ χαῖρε ὁ Ἀρχάγγελος
Γαβριήλ· γιατί στὰ σπλάχνα Σου ἀμέσως θὰ συνελλάμβανες τὴν χαρὰ (τὸν Θεό),
τὴν ὁποία ἡ Εὕα μὲ τὴν παραβίαση τῆς ἐντολῆς
ἔχασε.»
19) «Χαῖρε φωτὸς θεῖον ὄχημα· χαῖρε Κυρίου Ναέ· χαῖρε Σκηνὴ ἁγιάσματος τὸ φῶς ἡμῖν ἀνατείλασα ἐξ ἀχράντου νηδύος Σου, καταφωτίζον κόσμου τὰ πέρατα καὶ ἁγιάζον ἡμᾶς…»
«Χαῖρε
Παρθένε, Σὺ ποὺ εἶσαι τὸ θεῖο ὄχημα τοῦ Θεοῦ· χαῖρε κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ· χαῖρε
Σκηνὴ ἁγιάσματος ποὺ ἑξανέτειλες γιὰ μᾶς ἀπὸ τὰ ἄχραντα σπλάχνα Σου τὸ φῶς τοῦ
κόσμου (τὸν Χριστό), ποὺ καταφωτίζει τὰ πέρατα τοῦ κόσμου, καὶ ἐξαγιάζει ἐμᾶς…».
20) «Χαίροις Ἡλίου ἀδύτου ὄχημα, ἡ τὸν Ἥλιον ἡμῖν λάμψασα, τὸν ἀπερινόητον»
«Χαῖρε τοῦ
Μεγάλου Ἡλίου, τοῦ ἀβασίλευτου (Χριστοῦ), ὄχημα, Σὺ ποὺ τὸν Μέγαν Ἥλιον, τὸν ἀσύλληπτο,
γιὰ χάρι μας γέννησες.»
1) «… ἄνθρωπος γίνεται Θεός, ἳνα Θεὸν τὸν Ἀδὰμ ἀπεργάσηται…»
«… ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, γιὰ νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο
Θεὸ (καθ’ ὁμοίωσιν) .»
2) «Γῆ σκίρτα καὶ χόρευε· ἰδοὺ γὰρ ὁ γεωργὸς ὁ ἀθάνατος κατάρας ἐξαίρων σε νῦν ἐπελεύσεται…»
«Γῆ·
ὅλη ἡ κτίση, σκίρτα καὶ χόρευε καὶ χαίρου·
διότι νὰ τώρα ἔρχεται ὁ ἀθάνατος γεωργὸς (ὁ Χριστὸς), γιὰ νὰ σὲ ἀπαλλάξει
ἀπὸ τὴν προγονικὴ κατάρα…»
3) «… διὰ σπλάχνα ἐλέους γὰρ ἐξ οὐρανοῦ κατέρχεται γαστρί Παρθένου σωματούμενος…»
«… διότι
ἀπὸ ἔλεος καὶ εὐσπλαχνία γιὰ τὸν ἄνθρωπο κατεβαίνει (ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ)
ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, παίρνοντας σάρκα καὶ ὀστᾶ (καὶ ψυχὴ) μέσα στὰ σπλάχνα τῆς
Παρθένου.»
4) «… εἰρήνης Βασιλεὺς ἐν Σοί ἐπελεύσεται τοῦ διὰ Σου εἰρηνεῦσαι τοὺς πολεμηθέντας καὶ ἡττηθέντας, Θεομῆτορ, πονηρᾷ συμβουλίᾳ τοῦ ὄφεως…»
«… ὁ Βασιλέας τῆς εἰρήνης θὰ ἔλθει τώρα μέσα
στὰ σπλάχνα Σου, Θεομῆτορ,καί ἂνθρωπος θά γίνει γιὰ νὰ εἰρηνεύσει καὶ σώσει τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ πολεμήθηκαν καὶ ἡττήθηκαν,
ἐπειδὴ παρασύρθηκαν ἀπὸ τὴν πονηρὴ συμβουλὴ τοῦ ὄφεως…»
5) «… λαγόσι Σοῦ τῆς ἁγνῆς οἰκίζεται σήμερον Κύριος, ὁ κατοικῶν ἀεὶ τοὺς οὐρανοὺς· οὐρανῶσαι γὰρ ἔρχεται τῶν γηγενῶν τὸ φύραμα, τοῦτο σαφῶς ἐπενδυσάμενος.»
«… στὰ δικά Σου σπλάχνα, ἁγνὴ Παρθένε, ἔρχεται
καὶ κατοικεῖ σήμερα ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος πάντα στοὺς οὐρανοὺς κατοικεῖ· διότι ἔρχεται νὰ θεοποιήσει τὴν ἀνθρώπινη
φύση, τὴν ὁποία καὶ γιὰ πάντα ὅλην ἐφόρεσε.»
6) «Μόνη Θεόν, πᾶσι τὸν ἀχώρητον, Σοὶ χορητὸν γενόμενον δι’ ἀγαθότητα, ἀπεκύησας Κόρη…»
«Ἁγνὴ Παρθένε: εἶσαι ἡ μοναδική, ποὺ Θεὸ ἐγέννησες,
τὸν ἀχώρητον στὰ σύμπαντα, ποὺ ὅμως ἀπὸ ἀγαθότητα στὰ σπλάχνα Σου ἐχώρεσε.»
7) «Νενεκρωμένους ἡμᾶς τῇ ἁμαρτίᾳ, τὴν ζωὴν τεκοῦσα ἀνεζώωσας πάντας, Θεομῆτορ…».
«Ὢ Σὺ μητέρα τοῦ Θεοῦ! ὅταν τὴν ζωὴ γέννησες (τὸν Χριστὸ) ἀνεζώωσες ἐμᾶς
ὅλους, ποὺ εἴχαμε νεκρωθεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία…»
8) «Ὁ ἄνω ἀθεώρητος τοῖς ἀγγέλοις, Ἄχραντε, κάτω ἐκ Σοῦ γενόμενος καθορᾶται τέλειος ἄνθρωπος, ἀπολύμενον κόσμον ἀνακτώμενος.»
«Ὢ Ἄχραντε Παρθένε: Ὁ ἀνεξερεύνητος ἀκόμα καὶ ἀπὸ
τοὺς ἀγγέλους τοῦ οὐρανοῦ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος τώρα κάτω στὴ γῆ,
γενημμένος ἀπὸ Σένα, γίνεται γνωστὸς ὡς τέλειος ἄνθρωπος καὶ τέλειος Θεός, γιὰ
νὰ κερδίσει πάλι καὶ σώσει τὸν κόσμο, ποὺ (ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες) εἶχε χαθεῖ.»
9) «… ἑτοιμάζου Παρθένε ἀμόλυντε· ἐπὶ Σὲ γὰρ ὁ Θεὸς ὡς ὑετὸς καταβήσεται ξηράναι τὰ ρεύματα τῆς παραβάσεως…»
«…
Παρθένε ἀμόλυντε ἑτοιμάζου· διότι σ’ ἐσένα,
πάνω Σου, σὰν δυνατὴ βροχὴ θὰ κατεβεῖ ὁ Θεός, γιὰ νὰ σβήσει ὅλες τὶς παραβάσεις
καὶ ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων…»
10) «Ὁ πλαστουργήσας, ἄχραντε, τὴν Εὔαν ἐκ πλευρᾶς, Σοῦ ἐκ νηδύος ἁγνὴ πλαστουργεῖται, σῶσαι τὸν Ἀδάμ…»
«Ἄχραντε Θεοτόκε· Ἐκεῖνος ποὺ μὲ τὰ ἴδια του τὰ χέρια ἔπλασε τὴν
Εὕα ἀπὸ τὴν πλευρὰ (τοῦ Ἀδάμ), μέσα στὰ σπλάχνα Σου πλαστουργεῖται τώρα, γιὰ νὰ
σώσει τὸν Ἀδὰμ (κόσμο)…»
11) «… ὅτι Θεὸς ὡς ἄνθρωπος ἐξ αὐτῆς βρεφουργεῖται ἄνευ σπορᾶς ἀναπλάττων βρότειον ἅπαν γένος…»
«…
διότι ὁ Θεός, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ αὐτὴν (τὴν Θεοτόκο) βρεφουργεῖται
θαυματουργικά ὡς ἄνθρωπος γιὰ νὰ ἀναπλάσσει ὅλο τὸ ἀνθρώπινο
γένος…»
12) «Ὁ φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, τὴν ἁγίαν Σου, ἁγνή, ᾤκησε νηδὺν κόσμον ἀπολλύμενον ἀνακτώμενος…»
«Ὁ Ἥλιος, ἐκεῖνος ποὺ εἶναι φῶς τὸ ἀπρόσιτο (ὑπέρτατο,
ἀπόλυτο) ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, στὰ ἅγια σπλάχνα Σου, ἁγνή, κατοίκησε
ξανακερδίζοντας ἔτσι τὸν κόσμο ποὺ
χανόταν (ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του) .»
13) «Ὁ ὢν φύσει ἄκτιστος καὶ τῷ Πατρὶ συναΐδιος… καὶ προαιώνιος, ἐκ Σοῦ Δέσποινα κτιστὸς καὶ ὑπὸ χρόνον ὡς ἄνθρωπος γίνεται, σώζων τὸν ἄνθρωπον…»
«Ἐκεῖνος ποὺ κατὰ τὴν φύσει του εἶναι ἄκτιστος
(μὴ δημιουργηθείς ὑπὸ τινος) καὶ μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα συναΐδιος (ἐπίσης ἀϊδιος καὶ
συναιώνιος) καὶ προαιώνιος, ἀπὸ σένα Δέσποινα γεννιέται τέλειος ἄνθρωπος (κτιστὸς
καὶ ὑπὸ χρόνον), γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο...»
14) «Πατρὸς δεξιόθεν οὐκ ἐκστάς ἐν Σοί τὴν οἴκησιν μέλλει ποιήσασθαι ὁ Ὑπερούσιος Ἄχραντε, ὅπως στήσῃ δεξιᾷ Αὐτοῦ Σέ, οἷα Βασίλισσαν, δεξιὰν τε πᾶσι προτείνῃ πεσοῦσι, καὶ σώσῃ ἡμᾶς…»
«Χωρὶς νὰ
λείψει καθόλου ἀπὸ τὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ Πατέρα, μέσα στὰ σπλάχνα Σου, ἁγνὴ
Παρθένε, ἑτοιμάζει τὴν κατοικία του ὁ Ὑπερούσιος (Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ), γιὰ
νὰ τοποθετήσει ἐσένα στὰ δεξιά του, ὡσὰν Βασίλισσα, καὶ γιὰ νὰ ἁπλώσει τὴν δεξιὰ
τοῦ χείρα σ’ ἐμᾶς ὅλους ποὺ πέσαμε, γιὰ νὰ μᾶς σώσει.»
15) «Τῆς προμήτορος τὸν ὄλισθον ἀνορθώσων ὁ Λυτρωτὴς ὀφθήσεται ἐν ἀπειρογάμῳ μήτρᾳ οἰκιζόμενος, τὴν ἀλογίαν λύων τῶν βροτῶν…»
«Γιὰ νὰ ἀνορθώσει τὸ ὀλίσθημα τῆς προμήτορος Εὕας
θὰ ἔλθει ὁ Λυτρωτὴς καὶ θὰ κατοικήσει στὰ σπλάχνα (στὴ μήτρα) γυναίκας ποὺ δὲν
γνώρισε γάμον, γιὰ νὰ καταργήσει καὶ διαλύσει τὴν παραλογία καὶ τὰ λάθη τῶν ἀνθρώπων…»
16) «… Τόμος ὁ θεῖος εὐτρεπίζου· Πατρὸς τῷ δακτύλῳ γὰρ ἐγγραφήσεται ἐν Σοί ὁ Θεῖος Λόγος σαρκούμενος τὴν ἐξ ἀλογίας μου λύων παράβασιν.»
«… Ἐσὺ ὁ θεῖος τόμος (ἡ Παρθένος Μαριάμ)· ἑτοιμάζου
καὶ στολίσου, διότι μὲ τὰ δάκτυλα, μὲ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ Πατέρα θὰ ἐγγραφεῖ μέσα
σου καὶ θὰ σαρκωθεῖ ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος, γιὰ νὰ λύσει τὴν παράβαση τῆς ἐντολῆς, ποὺ
ἀπὸ ἀλογία καὶ ὀλιγοπιστία διέπραξα.»
17) «Φωτοφόρον Παλάτιον ἡτοιμάσθη Σοι, Δέσποτα, ἡ νηδὺς ἡ ἄφθορος τῆς Θεόπαιδος… πρὸς τοῦτο καταβηθι οἰκτείρας τὸ πλάσμα Σου… δουλείᾳ κρατούμενον τοῦ ἀλάστορος…»
«Φωτοφόρο
παλάτι ἑτοιμάστηκε γιὰ σένα, κυρίαρχε τοῦ κόσμου, ἡ ἄφθορη νηδὺς τῆς Θεόπαιδος
Μαρίας· γιὰ τοῦτο κατέβα ἀπὸ τοὺς Οὐρανοὺς γιὰ νὰ ἐλεήσεις καὶ σώσεις τὸ πλάσμα
Σου, ποὺ στὴ δουλεία τοῦ πονηροῦ κρατεῖται…»
18) «Ὦ ἄσπιλε ἀμνάς! ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τὴν μήτραν Σου ὑπεισδῦναι κατεπείγεται αἴρων ἡμῶν τὰ ἁμαρτήματα…»
«Ὦ ἁγνὴ ἀμνάδα! ὁ ἀμνὸς (ὁ Υἱὸς) τοῦ Θεοῦ μας ἐπείγενεται
νὰ εἰσβάλει στὰ σπλάχνα σου μὲ τρόπο ὑπερφυσικό, γιὰ νὰ ἀφαιρέσει καὶ σβήσει τὰ
δικά μας ἁμαρτήματα…»
Γ΄) Εὐλογίες τῆς Σάρκωσης
1) «Γηγενεῖς ἀνυψώθημεν, ὁ ἐχθρὸς ταπεινώνεται διὰ τοῦ τόκου Σου, ἄχραντε…»
«Ἐμεῖς οἱ
γηγενεῖς, τὸ ἀνθρώπινο γένος ὁλόκληρο, ἀνυψωθήκαμε, ὁ ἐχθρὸς (ὁ Πονηρὸς)
ταπεινώνεται μὲ τὸν δικό Σου τόκο, ἄχραντε Παρθένε…»
2) «Γῆθεν πρὸς οὐράνιον Πολιτείαν ἡμᾶς ἀνείλκυσεν, Ἁγνή, ὁ ἄχραντος τόκος Σου…»
«Ἀπὸ τὴν γῆ (ἀπὸ τὸ βάθος τῆς πτώσεως) πρὸς τὴν
οὐράνιον πολιτείαν μᾶς ἀνέβασε, Ἁγνή, ὁ καθαρὸς καὶ ἅγιος τόκος Σου…»
3) «… γένος δὲ ἀνθρώπων τῆς φθορᾶς ἀπαλλαγὴν καὶ ἀφθαρσίαν καὶ ζωὴν τῷ τόκῳ Σου ἐκληρώσατο…»
«… καὶ τὸ ἀνθρώπινο γένος κληρονόμησε ἀπὸ τὸν
τόκο Σου, Ἄχραντε, τὴν ἀθανασία, τὴν ἀφθαρσία καὶ τὴν ζωὴ (τὴν αἰώνιο) .»
4) «Ἐκαίνισας, Ἄχραντε, τῷ θείῳ τόκῳ Σου φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσι γηγενῶν τὴν θνητὴν οὐσίαν καὶ πάντας ἐκ θανάτου ἤγειρας πρὸς ζωὴν ἀφθαρσίας…»
«Μὲ τὸν θεῖο Τόκο Σου, Ἄχραντε, ἀνεκαίνισας τὴν φθαρεῖσα ἀπὸ τὰ πάθη θνητὴ ἀνθρώπινη φύση καὶ ὅλους ἐμᾶς ἀπὸ τὸν θάνατο ἀνέστησες καὶ ἀνέβασες πρὸς τὴν αἰώνια, ἄφθαρτη ζωή…»
5) «Ἐλύθη Προπατόρων, Ἄχραντε, τὸ ἐπιτίμιον τῇ ὑπὲρ νοῦν κυήσει Σου, καὶ τὴν πρώτην ἀπέλαβον τοῦ Παραδείσου εἴσοδον…»
«Μὲ τὴν θαυματουργὴ καὶ ἁγία κύησή Σου, Ἄχραντε, λύθηκε ἡ τιμωρία τῶν προπατόρων (πρωτοπλάστων), καὶ πάλι ζοῦν καὶ ἀπολαμβάνουν τὴν πρώτη ἐκείνη εἴσοδο τοῦ Παραδείσου…»
6) «Εὕα μὲν ἐτρύγησε καρπὸν τὸν θάνατον… σοῦ δὲ ἐν μέσῳ ἐκβλαστήσει ἡμῖν καρπὸς ἀθανασίας ὁ πρόξενος Χριστός, Παρθένε ἄχραντε…»
«… καὶ ἡ μὲν Εὕα (μὲ τὴν πράξη της) τρύγησε
καρπὸ τὸν θάνατο… ἀπὸ σένα ὅμως, Ἄχραντε Παρθένε, θὰ βλαστήσει γιὰ χάρη μας
καρπός, ὁ ὁποῖος χαρίζει τὴν ἀθανασία, ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ...»
7) «… ἡ δὲ ἐβόησε: γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμα σου καὶ τέξομαι τὸν ἄσαρκον… ὅπως ἀναγάγη τὸν ἄνθρωπον… εἰς τὸ ἀρχαῖον ἀξίωμα διὰ τῆς συγκράσεως.»
«… καὶ ἡ
Θεοτόκος ἀπάντησε: ἂς γίνει σ’ ἐμένα ὅπως εἶπες καὶ θὰ γεννήσω τὸν ἄσαρκο (τὸν
Θεό)… γιὰ νὰ ἀνυψώσει τὸν ἄνθρωπο στὸ ἀρχαῖο ἀξίωμα (στὴν προπτωτική του θέση)
μὲ τὴ σάρκωσή του.»
8) «Ἡ κιβωτὸς ἡ λογική, ἣν ὁ ἀληθὴς Νομοθέτης ἠγαπηκώς τὴν ἐπὶ κατασκήνωσιν μέλλει ποιήσασθαι, θυμηδίας ἐμπλήσθι· διὰ Σοῦ γὰρ τοὺς φθαρέντας ἀνακαινίσει.»
«Σὺ Θεοτόκε, ἡ νοητὴ Κιβωτός, τὴν ὁποία ὁ ἀληθὴς
Νομοθέτης (ὁ Θεός), ἐπειδὴ ἀγάπησε, σύντομα στὸ μέλλον θὰ κάνει κατοικητήριό Του, χαίρου καὶ ἀγάλλου·
γιατί μὲ τὴ Σάρκωσή του ἀπὸ σένα θὰ ἀνακαινίσει τὸν παλαιοθέντα καὶ φθαρέντα ἄνθρωπο
(ἀνθρωπότητα).»
9) «Ἡ κούφη Νεφέλη τοῦ φωτός, ἡ ἀπειρόγαμος, διευπρεπίσθητι· Ἰδοὺ ὁ Ἥλιος ἄνωθεν ἐπιλάμψει Σοι ὁ ἄδυτος… τῷ κόσμῳ φαίνων καὶ λύων κακίας τὴν ζόφωσιν…»
«Σὺ
Θεοτόκε, ἡ νοητὴ κούφη (ἐλαφριὰ) Νεφέλη
τοῦ φωτός, ἡ μὴ λαβοῦσα πείραν γάμου, στολίσου καὶ ἑτοιμάσου· διότι σύντομα ἀπὸ
τοὺς Οὐρανοὺς ὁ Ἥλιος ὁ πάμφωτος καὶ
ἄδυτος (ἀβασίλευτος) ἐπάνω Σου θὰ λάμψει καὶ μέσα σου θὰ οἰκίσει… γιὰ νὰ
φωτίσει τὸν κόσμο καὶ νὰ λύσει τὸ σκότος τῆς κακίας…»
10) «Ἰδοὺ ἡ ἀνάκλησις νῦν ἐπέφανεν ἡμῖν· ὑπὲρ λόγον ὁ Θεὸς τοῖς ἀνθρώποις ἐνοῦται· Ἀρχαγγέλου τῇ φωνῇ ἡ πλάνη ἐκμειοῦται· Ἡ Παρθένος τὴν χαρὰν δέχεται· τὰ ἐπίγεια γέγονεν οὐρανός, καὶ κόσμος λέλυται τῆς ἀρχαίας ἀρᾶς.»
«Ἰδού! Νά! ἡ σωτηρία τώρα ἦρθε σ’ ἐμᾶς· ὑπελογικὰ
ὁ Θεὸς ἑνώνεται μὲ τοὺς ἀνθρώπους· Μὲ τὴν προσφώνηση τοῦ Ἀρχαγγέλου πρὸς τὴν
Παρθένον ἡ πλάνη μειώνεται, σχεδὸν μηδενίζεται· Ἡ Παρθένος δέχεται στὰ σπλάχνα
της τὴν χαρὰ (τὸν Χριστό)· ἡ γῆ ἔγινε οὐρανός, καὶ ὁ κόσμος ἔχει ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ
τὴν ἀρχαία, τὴν πρώτη κατάρα.»
11) «Μύρον ἐν γαστρί τὸν Λόγον ὑπεδέξω, Ἄχραντε, τὸν κόσμον δυσωδίας ἀποκαθαίροντα πάσης τῶν ἑπταισμένων,…»
«Μύρο στὰ σπλάχνα Σου δέχθηκες, Ἄχραντε, τὸν Υἱὸ
καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, Αὐτὸν ποὺ τὸν κόσμο ὁλόκληρο καθαρίζει ἀπὸ κάθε δυσωδία (ἁμαρτία)
ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν…».
12) «Ρυόμενον τοὺς βροτοὺς τῆς δυναστείας τοῦ ἐχθροῦ, Πάναγνε, τὸν δυνατὸν Κύριον ἐκύησας…»
«Πάναγνε Θεοτόκε! Τὸν Παντοδύναμο Θεὸ καὶ Κύριο ἐγέννησες, γιὰ νὰ σώσει Αὐτὸς τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν κυριαρχία τοῦ ἐχθροῦ (πονηροῦ).»
13) «Ρυπωθεῖσαν πάθεσι τῶν ἀνθρώπων, Ἄχραντε, ἐκ Σοῦ τὴν φύσιν ὁ Κτίστης προσλαβόμενος, ἀπέπλυνε, ἐκαίνισε καὶ θείᾳ χάριτι ἐθέωσεν.»
«Ἄχραντε!
τὴν ρυπωθεῖσα (λερωμένη) ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες ἀνθρώπινη φύση ἀφοῦ φόρεσε ὁ Δημιουργὸς
καὶ Κτίστης στὰ σπλάχνα Σου, τὴν ἀπέπλυνε
(καθάρισε καλά), τὴν ἔκανε πάλι καινούργια (ἀνεκαίνισε) καὶ μὲ τὴν χάρη του τὴν ἐθέωσε.»
14) «Σήμερον τοῦ ὄφεως ἁμαυροῦται τὸ φρύαγμα· ἀρᾶς γὰρ διαλέλυται ὁ δεσμὸς τοῦ προπάτορος…»
«Σήμερα τοῦ πονηροῦ ὄφεως ἡ ὑπεροψία, ἡ αὐθάδεια
ἀμαυρώνεται (ἐξασθενεῖ, μηδενίζεται)· διότι ἔχουν διαλυθεῖ, ἔχουν σβήσει, τὰ
δεσμὰ τοῦ Ἀδάμ…»
15) «Συντριβεῖσαν φύσιν τῶν βροτῶν ὑπὲρ φύσιν ἀνέπλασας καὶ ἐθέωσας, Ἁγνή, τῷ θείῳ τόκῳ Σου…»
«Τὴν συντριβεῖσα (ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες) ἀνθρώπινη
φύση, ὑπὲρ φύσιν (μὲ τρόπο θαυματουργικὸ) ἀνέπλασες καὶ ἐθέωσες, Ἁγνή, μὲ τὸν θεῖο τόκοΣου... »
16) «… Τὰ κάτω τοῖς ἄνω συνάπτεται· ὁ Ἀδὰμ καινουργεῖται· ἡ Εὕα τῆς λύπης ἐλευθεροῦται, καὶ ἡ σκηνὴ τῆς καθ’ ἡμᾶς οὐσίας Ναὸς Θεοῦ κεχρημάτικεν…»
«… Τὰ γήινα μὲ τὰ οὐράνια συνενοῦνται· ὁ Ἀδὰμ ἀνανεώνεται·
ἡ Εὕα ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὴν λύπη, καὶ ἡ ἀνθρώπινη φύση ἔγινε κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ.»
17) «… τὸν προάναρχον Λόγον σαρκὶ ἀπεκύησας τῆς ἀλλοτρίας κόσμον ἀπολυτρούμενον.»
«… τὸν προάναρχο, τὸν προαιώνιο Υἱὸν καὶ Λόγον
τοῦ Θεοῦ κατὰ σάρκα ἐγέννησες, Αὐτὸν ποὺ τὸν κόσμο ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἀλογίας
(παραλογισμοῦ).»
18) «Φορέσας με ἐκ
Σοῦ, Θεοτόκε, ὁ πλάσας με τὸν κόσμον ἀνέπλασε Λόγος ὁ τοῦ Θεοῦ…»
«Θεοτόκε (Παρθένε) ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ
πλάστης μου, ἀφοῦ μέσα στὰ σπλάχνα Σου φόρεσε ἐμένα (τὴν ἀνθρώπινη φύση), ἀνέπλασε, ἀνακαίνισε ὅλο τὸν κόσμο…»
19) «Χρυσῆ λυχνία! ὑποδέχου τὸ πῦρ τῆς Θεότητος, ἀναλάμπον διὰ Σοῦ καὶ φῶς τῷ κόσμῳ δωρούμενον, δι’ οὗ κακῶν ἡμῶν σκότος λυθήσεται.»
«Παρθένε! Ἐσὺ ἡ χρυσὴ λυχνία (λυχνάρι)· δέξου
μὲ χαρὰ τὸ πῦρ τῆς Θεότητος μέσα στὰ σπλάχνα Σου, τὸ πῦρ, τὸ φῶς, ποὺ μέσῳ Σοῦ
θὰ ἀναλάμπει καὶ τὸν κόσμο θὰ φωτίζει, τὸ φῶς, μὲ τὸ ὁποῖο θὰ διαλυθεῖ τὸ
σκότος τῶν πονηρῶν πράξεών μας.»
20) «Ὡς ἀγεώργητος, Παρθένε, ἄμπελος, τὸν ὡραιότατον βότρυν ἐβλάστησας, ἀναπηγάζοντα ἡμῖν τὸν οἶνον τὸν σωτήριον, πάντων τὸν εὐφραίνοντα τὰς ψυχάς καὶ τὰ σώματα…»
«Σὰν ἀκαλλιέργητο, ἀτρύγιστο, ἀπάτητο, Παρθένε ἀμπέλι, ἀνεβλάστησες καὶ καρποφόρεσες τὸν βότρυ τὸν ὡραιότατο (Χριστό), ὁ ὁποῖος πηγάζει καὶ πάλι πηγάζει γιὰ χάρι μας τὸν σωτήριο οἶνο, ἐκεῖνον ποὺ εὐφραίνει τὶς ψυχὲς καὶ τὰ σώματα ὅλων τῶν πιστῶν.»
Ἑρμηνεία λέξεων
1) Ἄγγελος τῆς Μεγάλης Βουλῆς εἶναι ὄχι ἁπλὸς ἀγγελιοφόρος, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός.
2) ἀθεώρητος (ὁ, ἡ, τὸ) ὁ ἀθέατος, ἀόρατος, ἀνεξερεύνητος. Ὑμνολογικὰ ὁ Θεός.
3) αἴρω τι. Σηκώνω κάτι ψηλά, ἀφαιρῶ, σύνθ. ἐξαίρω, καθαίρω (καθαρίζω).
4) ἄκτιστος, ὁ μὴ δημιουργούμενος ὑπὸ τινός, ὁ αὐθύπαρκτος.
5) ἀλογία, Ἡ ἔλλειψη λογικῆς, ἀνοησία, παραλογία, ἀπιστία, ἁμαρτία.
6) ἀμνὸς (ὁ) τὸ ἀρνί. Στὴν ὑμνολογία ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός.
7) ἀμνὰς (ἡ) προσωνύμιο τῆς Θεοτόκου, ἴδε «Ἀδάμαντες τῆς Παντάνασσας».
8) ἀνακτῶμαι τι. ἀποκτῶ καὶ πάλι κάτι ποὺ εἶχα χάσει.
9) ἀνάκτησις ἡ ἐνέργεια τοῦ ἀνακτῶ-ἀνακτῶμαι.
10) ἀπερίγραπτος. ὁ μὴ περιγραφόμενος, ἀπεριόριστος, ἀπροσδιόριστος.
11) ἀπερινόητος. ὁ μὴ χωρῶν (περιλαμβανόμενος εἰς τὸν νοῦν· ἀκατανόητος).
12) ἀπρόσιτος, ἐκεῖνος τὸν ὁποῖο δὲν μπορεῖς νὰ πλησιάσεις, ἀπροσέγγιτος.
13) ἀσπόρως χωρὶς σπέρμα. Ἀσπόρως ἔτεκε, γέννησε χωρὶς τὴ μεσολάβηση ἀνδρός.
14) ἄφθορος (ὁ, ἡ), ὁ ἀχάλαστος, (μτφ.) παρθένος, ἀπειρόγαμος (ἴδε Ἀδάμαντες).
15) Βουλὴ Μεγάλη (τοῦ Θεοῦ). Τὸ προαιώνιο Σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
16) γηγενὴς (ὁ, ἡ), ὁ γεννηθείς, ὁ φυτρώσας ἐκ τῆς γῆς, ὁ αὐτόχθων, ἐντόπιος.
17) ἐπιτίμιον (τὸ) τῶν προπατόρων. Ἡ προγονικὴ ἀρά, παρακοὴ καὶ τιμωρία τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὕας.
18) ζωή, ἡ αἰώνια ζωή, ὁ Χριστὸς (ἐγὼ εἰμὶ ἡ ζωή…)
19) Ἥλιος, τῆς δικαιοσύνης, ἄδυτος, ἀνέσπερος. Ὁ Χριστός.
20) Κεφάλαιον. (Τὸ) = Ἡ ἀρχή, τὸ ξεκίνημα, κεφάλαιον σωτηρίας.
21) (ἡ) λογών -όνος. Τὸ μεταξὺ τῶν πλευρῶν καὶ γόμφων μέρος τοῦ σώματος.
22) λαὸς (τοῦ Θεοῦ). Τὸ σύνολο τῶν πιστῶν. Ἡ Ἐκκλησία.
23) λυχνία (χρυσῆ), λυχνάρι. Προσων. τῆς Θεοτόκου (ἴδ. Ἀδάμαντες)
24) Ναός. Κατοικητήριο, ἐνδιαίτημα (ἴδ. Ἀδάμαντες)
25) ξόανον, κάθε πελεκητὸ δημιούργημα, ἄγαλμα, εἴδωλο.
26) Οἰκέω – ῶ καὶ ἐνοικῶ, κατοικῶ, κατοικῶ μέσα.
27) οἰκίζομαι, ἐνοικίζομαι, ἐγκαθίσταμαι σὲ οἶκο, μένω μέσα σὲ οἶκο.
28) Οἴνος (ὁ σωτήριος). Τὸν οἶνον τῆς θείας Εὐχαριστίας ἐννοεῖ· Αἷμα Χριστοῦ.
29) οἰκτείρω, εὐσπλαχνίζομαι, συμπονῶ, ἐλεῶ, λυποῦμαι.
30) ὄλισθος, γλίστρα, γλίστρημα, (μετ. κατηφορά, ὁδὸς χαμοῦ).
31) προάναρχος (Λόγος τοῦ Θεοῦ), ὁ πρότερος, ὁ ἀρχαιότερος καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνάρχους, τοὺς μὴ ἔχοντας ἀρχήν.
32) Σκέπη (ἡ), σκέπασμα, σκεπή, προφύλαξη, ὑπεράσπιση, προστασία (ἴδες Ἀδάμαντες)
33) Σκηνὴ (ἁγιάσματος) (προσ. Θεοτόκου, ἴδ. Ἀδάμαντες) τέντα, τσαρδάκι, καλύβα, στέγη, κατοικία. Ὑμνολ. Ἡ Θεοτόκος.
34) Σοφία καὶ Λόγος Θεοῦ. Ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστὸς (προσωνύμιο).
35) τίκτω, γεννῶ, τεκνοποιῶ, παιδοκομῶ (μτφ. παράγω, προξενῶ), γεννῶμαι, τίκτομαι (γεννῶμαι).
36) τόμος (ὁ), τμῆμα, κομμάτι, τεμάχιο ἀπό… τόμος βιβλίου, ὑμνολ. βιβλίο, ἡ Παναγία (ἴδ. Ἀδάμαντες).
37) ὑπεισδύω (ὑπεισδύομαι), ὑπὸ + εἰσδύω, χώνομαι κρυφὰ ἀπὸ κάτω, εἰσχωρῶ, μπαίνω μέσα χωρὶς νὰ μὲ ἀντιληφθοῦν, εἰσχωρῶ ἐπιτηδείως.
38) φῶς (ἀΐδιον, ἀπρόσιτον κ.ἂ.) Ὑμν. ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, τὸ φῶς τοῦ κόσμου, ὁ Χριστός.
39) χαρὰ
(προσων. Χριστοῦ). Ὁ Χριστός, ἡ χαρὰ τοῦ κόσμου. Ἡ Θεοτόκος, μητέρα του «ὡς
δεξαμένη τὴν χαράν», εἶναι «χαρᾶς δοχεῖον».
