β) Χριστούγεννα: Ἡ ὁλοκλήρωση τῆς Σάρκωσης
Η
ΜΕΓΑΛΗ ΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Τὸ θεῖο Σχέδιο γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τοῦ ἐκπεσόντος Ἀδὰμ καὶ τὴν ἀνακαίνιση τοῦ κόσμου, ἡ Μεγάλη Βουλὴ τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτὴ τυπώνεται στὴν Ὀρθόδοξη Ὑμνολογία, καὶ ἰδιαίτερα στὶς μεγάλες Δεσποτικὲς γιορτές, ἀναπτύσσεται καὶ προσφέρεται στοὺς πιστοὺς σταδιακὰ καὶ μὲ κάθε λεπτομέρεια. Παραθέττομε παρακάτω τὰ στάδια ἐφαρμογῆς τῆς Μεγάλης Βουλῆς τοῦ Θεοῦ, τὰ ὁποῖα καὶ ἐπικαίρως θὰ παρουσιάζομε κατὰ τὸ μέτρο τῶν δυνάμεών μας.
Τὸν
πρῶτο λόγο στὴν παρουσίαση αὐτὴ ἔχουν οἱ μεγάλοι ὑμνογράφοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπὸ
τὰ ἔργα τῶν ὁποίων ἀποσπάσματα,
μὲ πολὺ κόπο ἐπιλεγέντα, θὰ ἀποτελοῦν τὸν κύριο κορμὸ τῆς παρούσης προσπάθειας.
Γιὰ εὐκολία τῶν ἀναγνωστῶν μας, μεταφράσαμε τὰ παρατιθέμενα ἀποσπάσματα ἀπὸ τοὺς
ὕμνους τῶν ἡμερῶν στὴν ὁμιλουμένη γλώσσα μας.
Ἀφιερώνω
τὴν προσπάθειά μου αὐτὴ στὴ μνήμη τῆς συζύγου μου Μάρθας, μὲ τὴν ὁποία
συμβιώσαμε πενήντα ἓξ συναπτὰ ἔτη.
Ἡ Μεγάλη Βουλὴ τοῦ
Θεοῦ.
Τὰ Στάδιά της.
1ο Α) Ὁ ἐκ παρθένου δι΄ ἡμᾶς Σαρκωθείς (Εὐαγγελισμὸς)
Β) Ὁ ἐκ παρθένου δι΄ἡμᾶς τεχθείς. (Χριστούγεννα)
2ο Ὁ Ἐπιφανείς καὶ τὸν κόσμον φωτίσας Χριστός. (Θεοφάνεια)
3ο Ὁ Σταυρωθείς δι΄ ἡμᾶς καὶ ταφείς (Πάθη – Σταύρωση – Ταφή)
4ο Ὁ ἐκ νεκρῶν ἀναστηθείς (Πάσχα)
5ο Ὁ ἐν δόξῃ εἰς οὑρανους ἀναληφθείς (Ἀνάληψη)
Ἡ παρουσίαση τῆς Μεγάλης Βουλῆς ἀρχίζει ἐπικαίρως, ὅπως παραπάνω τονίστηκε, μὲ τήν Σάρκωση, τὸ 1ο Στάδιο. Σὲ τρία ἐρωτήματα ἀπαντοῦν οἱ Ὑμνογράφοι.
1) Ποῖος ὁ Σαρκωθείς;
2) Γιατί Σαρκώνεται;
3) Ποιές οἱ εὐλογίες ἀπὸ τήν Σάρκωσή του;
Ὁ Εὐαγγελισμός (ἡ στιγμή και ἡ ἀρχή τῆς Σαρκώσεως) θά παρουσιασθεί ἐπικαίρως
Στάδιο 1ο
Β) Ὁ ἐκ παρθένου δι΄ ἡμᾶς τεχθείς.
Ποῖος ὁ Σαρκωθείς;
1)
«… οὗτος ὁ Θεὸς ἡμῶν…Παρθένου γὰρ Θεόπαιδος ἀποτεχθῆναι ἐπείγεται προσιτὸς μοι
γίνεται ὁ τῇ φύσει ἀπρόσιτος.»
«…
ὁ Θεὸς μας εἶναι (ὁ ἐρχόμενος διότι ἐπειγόντως ἔρχεται νὰ γεννηθεῖ ἀπὸ τὴν θεόπαιδα Παρθένο θαυμαστῶς· καὶ ἔτσι
γίνεται σ’ ἐμένα προσιτός, ἐκεῖνος ποὺ κατὰ φύσιν εἶναι ἀπρόσιτος (ὁ ἀνεξερεύνητος
γίνεται νοητός).»
2) «… Ἰδοὺ γὰρ ἡ Παρθένος, Ἡσαΐας ὡς ἔφησεν, ἔσχεν ἐν γαστρί καὶ ἐπὶ φάτνης ἀνακλινεῖ τὸν τῶν ὅλων Βασιλέα.»
«…
διότι Νὰ ἡ Παρθένος, ὅπως ὁ Ἡσαΐας προφήτευσε ὑπερφυῶς συνέλαβε καὶ ἔχει στὴν
γαστέρα Υἱόν, σὲ φάτνη κοιμίζει Αὐτόν, τὸν τῶν πάντων Κύριο καὶ Βασιλέα.»
3) «… Φάτνη ἑτοιμάζεται ὑποδέξασθαι ζωὴν τὴν
αἰώνιον.»
«…
Ἡ φάτνη προετοιμάζεται νὰ ὑποδεχθεῖ καὶ νὰ φιλοξενήσει τὴν αἰώνιο ζωὴ (τὸν
Χριστὸ.)
»
4) «… ἔρχεται γὰρ Χριστός, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός, τοῦ τεχθῆναι ὡς βροτὸς καὶ σῶσαι τὸ ἀπωλωλός.»
«…
διότι ὁ Χριστός, ὁ προαιώνιος Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔρχεται νὰ σαρκωθεῖ καὶ νὰ
γεννηθεῖ ὡς ἄνθρωπος, γιὰ νὰ σώσει τὸ ἀπωλωλὸς (πρόβατο), δηλ. τὸν ἄνθρωπο). »
5) «… Ὁ Ἰσχυρὸς καὶ μέγας ἄρχων Χριστὸς
τίκτεται, ὁ Βασιλεὺς τῶν Οὐρανῶν ἐν γῇ παραγίνεται.»
«… Ὁ Κύριος του κόσμου, ὁ Ἰσχυρὸς καὶ μέγας, ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, γεννιέται ὡς ἄνθρωπος, ὁ Βασιλεὺς τῶν οὐρανῶν κατεβαίνει στὴν γῇ, εἶναι μαζί μας. »
6) « Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν προαιώνιον Λόγον ἐν σπηλαίῳ ἔρχεται ἀποτεκεῖν ἀπορρήτως…, βουληθέντα ἐποφθῆναι παιδίον νέον τὸν πρὸ αἰώνων Θεόν.»
« Ἡ Παρθένος Μαρία ἔρχεται σήμερα νὰ γεννήσει μέσα σὲ σπήλαιο τῆς Βηθλεὲμ τὸν προαιώνιο Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, γεγονὸς ἀσύλληπτο γιὰ τὸ νοῦ καὶ τοῦτο συμβαίνει, ἐπειδὴ ὁ προαιώνιος Θεὸς θέλησε νὰ ἔρθει στὴ γῆ καὶ νὰ ἐμφανισθεῖ στοὺς ἀνθρώπους μικρὸ παιδί, παιδίον νέον, γιὰ νὰ ἀνακαινίσει τὸν κόσμο.»
7) «… ὁ ὑπερούσιος Θεὸς οὐσιώθη καθ’ ἡμᾶς, ἄνθρωπος
γενόμενος ὁ κατ’ εἰκόνα
πλάσας με.»
«… Ὁ ἄϋλος, ὁ ὑπὲρ πᾶσαν οὐσίαν Θεός, πῆρε τὴν ἀνθρώπινη
φύση καὶ ἔγινε ἄνθρωπος, Αὐτὸς ποὺ μὲ τὰ ἴδια του τὰ χέρια ἔπλασε ἐμένα τὸν ἄνθρωπο
δίνοντάς μου καὶ τὰ δικά Του χαρίσματα.
8) «… ἦλθες, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀνακτώμενος ἡμᾶς, βρέφος
γενόμενος νέον ἐν Βηθλεὲμ σπηλαίῳ.»
«… Ἦλθες, ἐσὺ ὁ Παντοδύναμος, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἔγινες ἄνθρωπος γιὰ νὰ ἀνακτήσεις ἐμᾶς (νὰ μᾶς κερδίσεις πάλι), μὲ τὸ νὰ σαρκωθεῖς ἐσὺ ὁ ἄϋλος Θεὸς καὶ νὰ γεννηθεῖς βρέφος μικρὸ μέσα στὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ.»
9) «Οἱ ἐν Βηθλεὲμ ἑτοιμάσατε τὴν
φάτνην· ὁ Λόγος γὰρ γεννᾶται, ἡ σοφία προέρχεται…»
«Ἐσεῖς,
οἱ κάτοικοι τῆς Βηθλεὲμ σπεῦστε νὰ προετοιμάσετε τὴν φάτνη· Διότι ἡ Σοφία καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Υἱός του,
ἔρχεται σύντομα (καὶ θὰ γεννηθεῖ ἐκεῖ).
10) « Ἡ τὸν ἀχώρητον Θεὸν ἐν γαστρί χωρήσασα καὶ χαρὰν
τῷ κόσμῳ κυήσασα, Σὲ ὑμνοῦμεν Παναγία Παρθένε.
« Ἐσένα, Παναγία Παρθένε, ὑμνοῦμε, Ἐσένα, ποὺ στὰ σπλάχνα Σου χώρεσες τὸν ἀχώρητο στὰ Σύμπαντα Θεό, καὶ ἔφερες μὲ τὴν γέννησή Του τὴν χαρὰ σὲ ὅλον τὸν κόσμο.»
11) … κτίζεται ὁ Ἄκτιστος· ὁ Ὧν γίνεται· ὁ Βασιλεὺς τῶν Οὐρανῶν παραγίνεται.»
«… παίρνει ὑπόσταση ὁ Δημιουργός τοῦ
κόσμου · Αὐτός, ποὺ πάντα ὑπῆρχε, λαμβάνει ὕπαρξη· Ὁ Κυρίαρχος καὶ Βασιλεὺς τῶν οὐρανῶν, ἔρχεται
δίπλα μας, γενόμενος ἄνθρωπος.»
12) «… ἐν τῇ γαστρί σου, Παρθένε, ἐμὲ ἐφόρεσε καὶ κόσμον ἀνέπλασε ὁ ἐκ σοῦ σαρκωθείς Χριστός, ὁ Θεὸς ἡμῶν…»
«… Μέσα στὰ σπλάχνα Σου, Παρθένε ἐμένα
ἐφόρεσε, ἄνθρωπος ἔγινε καὶ τὸν κόσμο ἀνεκαίνισε, καινούργιο τὸν ἔκανε, ὁ
Χριστός, ποὺ ἀπὸ σένα πῆρε σάρκα καὶ ὀστᾶ, ὅλη τὴν ἀνθρώπινη φύση, ὁ Χριστός, ὁ
Θεός μας...»
13) « Ἡ πόλις ἡ Βηθλεὲμ εὐτρέπισον τῷ Κτίστῃ τὸ σπήλαιον, τὴν φάτνην, τὰ σπάργανα· ἐν σοί γὰρ τεχθῆναι παραγίνεται.»
«…Ἐσὺ Βηθλεέμ, ἡ ἱερὰ πόλις ἡμῶν ἑτοίμασε,
καθάρισε, συγύρισε γιὰ χάρη, τοῦ Δημιουργοῦ, τὸ σπήλαιο καὶ τὴν φάτνη καὶ τὰ
σπάργανα· γιατί Αὐτός, ὁ Κτίστης τοῦ κόσμου, ἤδη ἔφτασε σὲ ’σένα γιὰ νὰ γεννηθεῖ.»
14) « Χαῖρε ἁγνή, πόλις τοῦ Θεοῦ ἔμψυχε, ἐν ᾗ Θεὸς χωρηθῆναι εὐδόκησε· πρὸς Σὲ ὡς ὑετὸς καταβέβηκε, ἐν πόλει Βηθλεὲμ ἀποτίκτεται.»
« Χαῖρε ἁγνὴ
Παρθένε, κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ ἔμψυχο, μέσα στὴν ὁποία εὐδόκησε νὰ χωρέσει ὁ ἀχώρητος
Θεὸς· Σ’ ἐσένα σὰν βροχὴ ἤπια, ὡς δρόσος κατέβηκε, μέσα στὴν Βηθλεὲμ
γεννιέται.»
15) «… Ὁ ἐκ Παρθένου Κύριος Ἰησοῦς, ὁ φωτισμός, ἡ ζωὴ καὶ ἡ λύτρωσις, ἐν πόλει τοῦ Δαυΐδ νῦν ἀποτίκτεται, σπηλαίῳ χωρηθείς ὁ ἀχώρητος. »
«… ὁ Κύριος, ὁ Ἰησοῦς, ὁ ἐκ Παρθένου γεννηθείς
ὁ φωτισμός, ἡ ζωὴ καὶ ἡ σωτηρία μας, στὴν πόλη τοῦ Δαυὶδ (Βηθλεὲμ) τώρα
γεννιέται καὶ χωράει σὲ μικρὸ σπήλαιο, ὁ Ἀχώρητος.»
16) «… Πῶς Σὲ σπήλαιον, ἀχώρητε,χωρέσει; πῶς Σέ, τροφέα πάντων, Παρθένος γαλουχήσει;»
«… Πῶς νὰ Σὲ χωρέσει, ἐσένα τὸν ἀχώρητο, ἕνα μικρὸ σπήλαιο πῶς νὰ Σὲ γαλουχήσει Ἐσένα τὸν τροφέα τοῦ κόσμου, μία Παρθένος;»
Γιατί Σαρκώνεται;
1) «… ὁ Δεσπότης παραγέγονε τῆς δεσποτείας τοῦ ἀλλοτρίου ἀπολυτρούμενος ἡμᾶς, καθ’ ὑπαχθέντας τῇ φθορᾷ…»
«… ὁ Δεσπότης, ὁ
Κυρίαρχος Χριστὸς ἦλθε ἐπὶ γῆς, γιὰ νὰ ἀπελευθερώσει ἐμᾶς ἀπὸ τὴν κυριαρχία τοῦ
ἐχθροῦ (πονηροῦ), ἐμᾶς ποὺ ὑποταχθήκαμε στὴ φθορὰ. »
2) «… ὁ τῆς δόξης Κύριος διὰ φιλανθρωπίαν ἦλθεν ἐπὶ τῆς γὴς τὸν Ἀδὰμ ἀνακαλέσασθαι…»
«… ὁ Κύριος της δόξης, ὁ Χριστός, ἐξ αἰτίας τῆς
μεγάλης φιλανθρωπίας του, ἔγινε ἄνθρωπος καὶ κατέβηκε στὴ γῆ, γιὰ νὰ ἀνακαλέσει,
νὰ ἐπαναφέρει τὸν ἄνθρωπο στὴν προπτωτική του θέση.»
3) « Ἡ τῶν ἀγγέλων ἁγιωτέρα τὸν ἄγγελον νῦν τίκτει Υἱὸν εἰς πάντων ἀνάκλησιν καὶ ζωὴν αἰώνιον .
« Ἡ ἁγιωτέρα καὶ αὐτῶν ἀκόμη τῶν ἀγγέλων, γεννάει τώρα Υἱὸν τὸν μέγα Ἄγγελο, τὸν Χριστό, γιὰ τὴν ἀνάκληση καὶ ἀπελευθέρωση ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴν αἰώνια ζωή τους.
4) «… τρόμῳ καὶ χαρὰ ἐτοιμασθῶμεν, Χριστὸν ἰδέσθαι βρεφοθέντα, νοὸς ὄμμασι, ἡμᾶς θεοῦντα τοὺς βροτοὺς ἄκρα ἀγαθότητι.»
«… ἂς ἑτοιμασθοῦμε μὲ τρόμο, ἀλλὰ καὶ χαρά, νὰ δοῦμε τὸ βρέφος Χριστὸ μὲ τὰ μάτια τοῦ νοῦ μας, βρέφος τὸν Θεό, πού, ἀπὸ ἀγαθότητα μεγάλη, ἐθέωσε ἐμᾶς τοὺς θνητοὺς»
5) «… ἔρχεται γὰρ ἐν πόλει Βηθλεέμ, τοῦ γεννῆσαι υἱόν, τὸν πρὸ αἰώνων Θεόν, σώζοντα
κόσμον ἐκ φθορᾶς»
«… διότι νά, ἔρχεται στὴν πόλη Βηθλεέμ, γιὰ νὰ γεννήσει Υἱόν, τὸν Προαιώνιο Θεό, ὁποῖος σώζει τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν αἰώνια φθορά.»
6) «… Θεὸν πτωχεύσαντα καὶ σάρκα γενόμενον ἳνα θεώσῃ με καὶ πλουτίσῃ, τὸν πτωχεύσαντα ἀκρασίᾳ πικροτάτης βρώσεως.»
«… τὸν Θεό, ὁ ὁποῖος ἐπτώχευσε γιὰ χάρη μας, καὶ ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ κάνει ἐμένα Θεὸ καὶ νὰ μὲ πλουτίσει, ἐμένα ποὺ ἐπτώχευσα, ἐξ αἰτίας τῆς ἀδυναμίας μου νὰ τηρήσω τὴν ἐντολή τῆς μὴ βρώσεως
7) « Θεὸς ὢν εἰρήνης, πατὴρ οἰκτιρμῶν, τῆς Μεγάλης Βουλῆς Σου τὸν ἄγγελον εἰρήνην παρεχόμενον ἀπέστειλας ἡμῖν…»
« Ἐπειδὴ εἶσαι
Θεὸς τῆς εἰρήνης, γεννήτωρ τῆς εὐσπλαχνίας, ἀπέστειλες σ’ ἐμᾶς τὸν Ἄγγελο (ἀγγελιοφόρο)
τοῦ Μεγάλου Σου Σχεδίου, γιὰ νὰ μᾶς χαρίζει εἰρήνη.»
8) «… νέον βρέφος γὰρ ἐξ ὅρους τῆς Παρθένου ἐξῆλθε λαῶν εἰς ἀνάπλασιν Λόγος.»
«… διότι νέο βρέφος, καινούργιος ἄνθρωπος,
ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸ βουνὸ ποὺ λέγεται Παρθένος γεννήθηκε γιὰ νὰ ἀναπλάσει
ὅλο τὸν κόσμο.
9) «τοῦ κόσμου τὸ ἄγριον τῇ ἐλεύσει τοῦ Χριστοῦ ρυθμίζεσθαι ὑπέφηνεν εἰρήνην πρὸς τὴν θείαν θεοπρεπῶς φιμώσας τοὺς λέοντας Δανιὴλ ὁ προφήτης ἐν λάκκῳ ποτέ.»
«… Ὁ προφήτης
Δανιὴλ κάποτε, φιμώνοντας τοὺς λέοντας μέσα στὸ λάκκο, προφήτεψε, ὅτι μὲ τὴν ἔλευση
τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀγριότητα καὶ ἀρματωλότητα τοῦ κόσμου θὰ ρυθμιστοῦν καὶ θὰ ὁμοιωθοῦν
μὲ τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν θεῖο Νόμο»
10) «… Χριστὸς τῷ κόσμω ἐπιδημεῖ τὴν Ἐδὲμ ἐξανοίγων ἡμῖν…»
«… ὁ Χριστὸς ἔρχεται
στὸν κόσμο, γιὰ νὰ ἀνοίξει γιὰ μᾶς τὸν
Παράδεισο, τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.»
11) «… Υἱὸς Θεοῦ ἐπέφανε τὰ ἐσκοτισμένα φωτίσαι, συναγαγεῖν τε πάλιν τὰ ἐσκορπισμένα…»
«… ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἦρθε ὡς φῶς, νὰ φωτίσει τοὺς ἐν σκότει ἀνθρώπους
καὶ νὰ συνάξει πάλι κοντά του, αὐτοὺς ποὺ ἤσαν (λόγω τῆς ἁμαρτίας) σκορπισμένοι
παντοῦ…»
12) «… Χριστὸς γεννᾶται τὴν πρὶν πεσοῦσαν ἀναστήσων εἰκόνα.»
«… ὁ Χριστὸς γεννιέται ἄνθρωπος γιὰ νὰ
σηκώσει καὶ βάλει πάλι στὴ θέση της τὴν εἰκόνα ποὺ κάποτε ἐξέπεσε. » (τὸν
πεσόντα ἄνθρωπο)
13) « Δούλου, Βασιλεῦ, φορέσαι σχῆμα ἠθέλησας οἰκτίρμον, ὅπως μὲ τῆς δουλείας τοῦ Πονηροῦ λυτρώσῃ…»
« Πῆρες δούλου μορφὴ καὶ ἔγινες ἄνθρωπος, Σὺ
Βασιλεῦ οἰκτίρμον, γιὰ νὰ ἐλευθερώσεις ἐμένα ἀπὸ τὴν δουλεία τοῦ Πονηροῦ…»
14) « Θεὸς ἀνθρώποις ὁμοιωθείς
πτωχεύει σαρκί, ἳνα ἡμᾶς καταπλουτίσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ…»
« ὁ
Θεὸς γενόμενος ἄνθρωπος μὲ ἀδυναμίες, πτωχεύει ἑκουσίως, γιὰ νὰ καταπλουτίσει ἐμᾶς
μὲ τὴν δόξα καὶ τὰ πλούτη του. »
15) «…τὴν σάρκα νῦν προέρχεται Βασιλεύς, συντρῖψαι θέλων τὸν ἀλλότριον καὶ εἰρηνεῦσαι τὴν ζωὴν ἡμῶν.»
«… Ὁ Βασιλεὺς τῶν οὐρανῶν, ὁ ἄυλος, σάρκα
τώρα ντύνεται, ἐπειδὴ στοχεύει νὰ συντρίψει τὸν ἐχθρὸ (τὸν Πονηρὸ) καὶ νὰ εἰρηνεύσει
τὴ ζωή μας
16) «… ἐκ γαστρός σου, Παρθένε προέρχεται τεχθῆναι ὁ ἀγαθοδότης Κύριος,
καθωραΐσαι θέλων ἅπαν τὸ ἀνθρώπινον.
«… Ἀπὸ τὰ σπλάχνα Σου, Παρθένε, ἔρχεται γρήγορα νὰ γεννηθεῖ ὁ ἀγαθοδότης Κύριος, στοχεύοντας νὰ καθαρίσει καὶ νὰ ὀμορφαίνει ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος»
17) «… ὁ ἄναρχος ἀρχὴν λαμβάνει, τὸ πρόσλημμα ζητῶν θεῶσαι.»
«…Ὁ ἄναρχος, ὁ Θεός, ὁ μὴ ἔχων ἀρχὴν
καὶ τέλος, (γενόμενος ἄνθρωπος) λαμβάνει ἀρχήν, ἐπιζητώντας νὰ θεώσει τὸ πρόσλημμα
(τὴν ἀνθρώπινη φύση ποὺ πῆρε ἀπὸ τὴν Παρθένο). »
18) «Ἰδού…, μόνε Βασιλεῦ, ἀπεγράφης θέλων μὲ δουλείας ἁπαλλάξαι…»
«… Μοναδικὲ Βασιλεῦ, δέχθηκες ἀπογραφή,
ἐπειδὴ θέλεις νὰ ἀπαλλάξεις ἐμένα ἀπὸ τὴ δουλεία…»
19) «Ζόφου κακίας ἑξαιρούμενος ἡμᾶς προέρχεται Χριστὸς τεχθῆναι σαρκί…»
«Βιάζεται ὁ Χριστὸς νὰ γίνει ἄνθρωπος,
γιὰ νὰ ἀπαλλάξει ἐμᾶς ἀπὸ τὸ σκότος τῆς κακίας…»
20)
« Γῆθεν ἀνυψῶν τοὺς βροτοὺς ὁ πλάστης ἣκει,
τὴν βασιλικὴν καινουργῶν
αὖθις εἰκόνα…»
« Ὁ πλαστουργὸς (ὁ Δημιουργὸς Θεὸς) ἔρχεται,
γιὰ ν’ ἀνυψώσει τοὺς βροτοὺς ἀπὸ τὰ γήινα, κάνοντας καινούργια, καθαρὴ πάλι τὴν
πρὶν ἀμαυρωθεῖσα βασιλικὴ εἰκόνα (τὸν πεσόντα ἄνθρωπο)… »
21) « Ὁ Κύριος τίκτεται παιδίον δι’ ἡμᾶς, καὶ καλεῖται Μεγάλης Βουλῆς ἄγγελος, ἄρχων εἰρήνης.»
« Ὁ Κύριος, ὁ κυρίαρχος Θεός,
γεννιέται μικρὸ παιδὶ γιὰ χάρη μας, καὶ ὀνομάζεται Μεγάλης Βουλῆς ἀγγελιοφόρος, κυρίαρχος καὶ χορηγός τῆς εἰρήνης.»
22) « Θεὸς ὢν εἰρήνης, πατὴρ οἰκτιρμῶν, τῆς Μεγάλης βουλῆς Σου τὸν ἄγγελον,εἰρήνην παρεχόμενον ἀπέστειλας ἡμῖν.»
« Ἐπειδὴ εἶσαι Θεὸς τῆς εἰρήνης καὶ
πατέρας τῆς εὐσπλαχνίας, ἔστειλες σ’ ἐμᾶς τὸν ἀγγελιοφόρο τοῦ Μεγάλου καὶ
Προαιωνίου Σχεδίου Σου νὰ μᾶς χαρίσει τὴν εἰρήνη.»
23) « Δεσμῶν ἀπολύων μὲ τῆς ἁμαρτίας σπαργάνοις εἰλίσσεται, καὶ ἐν φάτνῃ τίθεται Λόγος Θεοῦ ὁ προαιώνιος…»
« Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ὁ προαιώνιος σὲ σπάργανα τυλίγεται καὶ μέσα σὲ φάτνη ζώων τοποθετεῖται γιὰ νὰ ἐλευθερώσει ἐμένα ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας…»
24)
« Παιδίον ἐκ Παρθένου γεννᾶται ὁ Κύριος εἰς ἀναγέννησιν ἡμῶν…»
« Ὁ κυρίαρχός του κόσμου μικρὸ παιδὶ
γεννιέται ἀπὸ Παρθένο γιὰ τὴν δική μας ἀναγέννηση…»
25) «… ἀρρυπάρως προέρχεται σάρκα φορέσαι καὶ πᾶσι θείαν δωρήσασθαι διὰ Πνεύματος ἀνάπλασιν.»
« χωρὶς ρύπον ἁμαρτίας ἔρχεται νὰ
φορέσει τὴν σάρκα (νὰ γίνει ἄνθρωπος) καὶ νὰ δωρήσει σὲ ὅλους τους πιστοὺς τὴν ἀνακαίνιση
διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. »
26) «Διακονῆσαι τῷ πτωχεύσαντι Ἀδὰμ Χριστὸς προέρχεται, ὁ πλουτῶν Θεότητι, ξένην ἀνάπλασιν καὶ ἀναγέννησιν ἡμῖν δωρούμενος.»
«Ἔρχεται ὁ Χριστὸς νὰ ὑπηρετήσει τὸν
διὰ τὴν παρακοὴν πτωχεύσαντα Ἀδάμ, αὐτὸς (ὁ Χριστός), ποὺ εἶναι πλούσιος ὡς Θεὸς
(ἔρχεται) νὰ δωρήσει σ’ ἐμᾶς νέα ἀναγέννηση καὶ νέα ἀνακαίνιση.»
27) « Φθαρεῖσαν τὴν ἡμῶν πάλαι ἐκ παραβάσεως οὐσίαν ἀνακαινίσαι θέλων ἔρχεται ὁ προαιώνιος…»
« Ὁ
προαιώνιος Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ γίνεται ἄνθρωπος καὶ ἔρχεται νὰ ἀνακαινίσει
τὴν φθαρεῖσα κάποτε, λόγω τῆς παρακοῆς, ἀνθρώπινη ὑπόστασή μας…»
28)
«… Ὁ Βασιλεὺς τῶν Οὐρανῶν σαρκοῦται, ἳνα βροτοὺς θεώσῃ.»
«… ὁ Βασιλέας τῶν Οὐρανῶν σαρκώνεται, γιὰ νὰ
θεοποιήσειτοὺς βροτοὺς (τὸν ἄνθρωπο).»
29) «… Τὸν Ἄγγελον νῦν τίκτει σαρκὶ Παρθένος, εἰς πάντων ἀνάκλησιν.»
«… Τὸν Ἄγγελο, τὸν ἀγγελιοφόρο τῆς Μεγάλης
Βουλῆς γεννᾷ τώρα ἡ Παρθένος, γιὰ τὴ σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων.»
30) « Ἔρχεται ἡ Παρθένο τοῦ γεννῆσαι Υἱὸν τὸν πρὸ αἰώνων Θεόν, σώζοντα κόσμον φθορᾶς…»
« Ἔρχεται ἡ Παρθένος Μαρία γιὰ νὰ
γεννήσει τὸν προαιώνιο Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, ποὺ θὰ σώσει τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν
φθορά…»
31) «Ἔρχεται Χριστὸς τὸν πονηρὸν συντρίψαι φωτίσαι τοὺς ἐν σκότει καὶ λύσαι τοὺς δεσμίους…»
«Ἔρχεται ὁ Χριστὸς νὰ συντρίψει τὸν
Πονηρό, νὰ φωτίσει τοὺς ἐν σκότει εὐρισκομένους, καὶ νὰ ἐλευθερώσει τοὺς
δέσμιους…»
32) «… ἐν σπηλαίῳ ἐπείγεται τεχθῆναι, ὅπως μέ, οἶκον γενόμενον ληστῶν, δείξῃ ναὸν τοῦ Πνεύματος.»
«… Βιάζεται ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ νὰ
γεννηθεῖ μέσα στὸ σπήλαιο, προκειμένου νὰ μετατρέψει ἐμένα, ποὺ κατάντησα οἶκος
ληστῶν, σὲ κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.»
33) «… ἐσαρκώθη θέλων τὸν ἄνθρωπον ἀνακαινίσαι φθαρέντα συμβουλίᾳ Πονηροῦ.»
«… σαρκώθηκε, ἔγινε ἄνθρωπος ὁ Θεός, ἐπειδὴ ἤθελε νὰ ἀνακαινίσει τὸν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἐφθάρη ὑπακούοντας στὴ συμβουλὴ τοῦ πονηροῦ.»
Ποιές οἱ εὐλογίες ἀπὸ τήν Σάρκωσή του;
1)
Ὄλβιος φάτνη! ἐν ἑαυτῇ γὰρ ἐδέξατο ὡς παιδίον τὸν
Δημιουργὸν ζωῆς θησαυρὸς αὓτη ἀναδέδεικται εἰς σωτηρίαν ἡμῶν…»
« εὐτυχής, πλούσια φάτνη! διότι μέσα της
δέχθηκε σὰν μικρὸ παιδὶ τὸν Δημιουργὸ Θεὸ· Αὐτὴ (ἡ φάτνη) ἀποδείχθηκε ὅτι ἦταν ὁ
θησαυρός, ὥστε νὰ κερδίσωμε, νὰ ἑξαγοράσωμε τὴ ζωὴ μας μ’ αὐτόν…»
2)
«… σπαργάνοις, Χριστέ, συμπλακέντος Σου καὶ ἐν φάτνῃ τεθέντος, λέλυται δέσμιος Ἀδάμ,
λευθεροῦται τε πᾶς ὁ δῆμος τῶν πιστῶν…»
«… ὅταν ἐσύ, Χριστὲ μὲ σπάργανα
τυλίχθηκες καὶ δέθηκες καὶ τοποθετήθηκες μέσα σὲ φάτνη ἀλόγων ζώων, τότε ὁ Ἀδὰμ
ὁ δέσμιος λύθηκε ἀπὸ τὰ δεσμά του καὶ ἐλευθερώθηκε ὅλος ὁ πιστὸς λαὸς… »
3) «Ὁ χρόνιος ἐλύθη δεσμὸς τῆς κατάρας τοῦ Ἀδὰμ Ὁ Παράδεισος ἡμῖν ἠνεῴχθη, ὁ ὄφις κατηργήθη, καὶ ἡμεῖς ἐζωοποιήθημεν τῇ γεννήσει Σου Κύριε …»
« Ὁ πολυχρόνιος δεσμὸς τῆς κατάρας τοῦ
Ἀδὰμ λύθηκε· Ὁ Παράδεισος γιὰ μᾶς ἀνοίχθηκε· Ὁ ὄφις ὁ πονηρὸς καταργήθηκε καὶ ἐμεῖς
(νεκροὶ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία) ζωοποιηθήκαμε μὲ τὴν Γέννησή σου Κύριε…»
4) Ὁ
σός, Παρθένε, ἄρρητος τόκος, θείαν
παρασχών ἡμῖν ἀναγέννησιν, τὴν κτίσιν πᾶσαν ἐκαινούργησε, καὶ τοὺς ἐν γῇ ἀγγέλοις
ἥνωσε…»
« Ὁ ἄφατος, ὁ μὴ περιγραφόμενος δικὸς σου τόκος, Παρθένε, αὐτὸς ποὺ μᾶς χάρισε θεία ἀναγέννηση, ὅλη τὴν κτίση ἀνακαίνισε
καὶ τοὺς ἀνθρώπους μὲ τοὺς ἀγγέλους ἕνωσε…»
5) «… Ὁ πλούσιος ἐν ἐλέει πτωχεῦσαι
ἔρχεται ἡμᾶς τοὺς δεινῶς πτωχεύσαντας καταπλουτίσαι θέλων ἀγαθότητι.»
« Ὁ πλούσιος στὸ ἔλεός του
Θεὸς ἔρχεται καὶ γίνεται ἄνθρωπος φτωχός, ἐπειδὴ θέλησε ἀπὸ ἀγαθότητα νὰ
πλουτίσει ἐμᾶς ποὺ πτωχεύσαμε λόγω ἁμαρτίας.»
6) «Οὗτος ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ ἐκ Σοῦ, Παρθένε, σάρκα φορέσας, τεχθῆναι ἐν σπηλαίῳ ἐπείγεται, ὅπως με, οἶκον γεγονότα ληστῶν, δείξει ναὸν τοῦ θείου Πνεύματος…»
« Αὐτὸς ὁ Θεὸς ὁ δικός μας, ἀφοῦ δανείσθηκε ἀπὸ σένα,
Παρθένε, σάρκα καὶ τὴν φόρεσε, ἔρχεται ἐπειγόντως νὰ γεννηθεῖ μέσα σὲ σπήλαιο
γιὰ νὰ ἀναδείξει ἐμένα, ποὺ εἶχα καταντήσει κατοικητήριο ληστῶν, Ναὸ τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος…»
7) «… ὁ πλούσιος ἐν ἐλέει νῦν ἔρχεται πτωχεῦσαι …ἡμᾶς δὲ τοὺς πτωχεύσαντας καταπλουτίσαι πάντας…»
«… Ὁ πολυέλεος Θεός, ἔρχεται τώρα νὰ
πτωχεύσει, ἐπειδὴ στοχεύει νὰ καταπλουτίσει ἐμᾶς πού πτωχεύσαμε…»
8) «… ἰδοὺ ἡ ἀνάκλησις ἡμῶν· βρέφος ἐν φάτνῃ Βηθλεὲμ προσανακλίνεται σήμερον…»
«… Ἰδοὺ τὸ κάλεσμά μας πίσω στὴ ζωὴ· εἶναι τὸ
βρέφος ποὺ τοποθετεῖται σήμερα μέσα στὴ φάτνη στὴ Βηθλεέμ…»
9) «Ἡ Βηθλεὲμ προανοίγει τὴν Ἐδὲμ καὶ ὁ ἐκ Σοῦ σαρκωθείς, Θεοτόκε, τὸν Ἀδὰμ ἀναπλάττει ὅλον…»
« Ἡ Βηθλεὲμ ἀνοίγει πάλι τὴν Ἐδὲμ (Παράδεισο),
καὶ Ἐκεῖνος ποὺ ἀπὸ Σένα, Θεοτόκε, σαρκώθηκε, ἀνακαινίζει ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο
γένος…»
10) «Ὡς ὄμβρος, ὡς μέγας ὑετός, ἐν μήτρα Σου ὁ Δεσπότης καταβέβηκε καὶ αὐχμηρίᾳ ἀθεΐας, τὴν γῆν κεχερσωμένην κατήρδευσε…»
«Σὰν
μαλακὴ βροχή, σὰν μεγάλη καὶ διαρκής βροχή, κατέβηκε μέσα στὰ σπλάχνα Σου ὁ
Δεσπότης καὶ κατήρδευσε τὴν γῆ ποὺ κατάντησε χέρσος (ἀκαλλιέργητη) καὶ ἄγονη ἐξ
αἰτίας τῆς ἀθεΐας…»
11) «… Ἡ χάρις αἰθριάζει, ἡ ἀλήθεια λάμπει, παύεται αἰνίγματα σκιώδη· ἡ τῆς Ἐδὲμ ἀνοίγεται πύλη·ὁ πλαστουργὸς Θεὸς ἑκών πλαστουργεῖται…»
«… Τὸ φῶς τῆς θείας χάριτος αὐγάζει, ἡ ἀλήθεια
τοῦ Θεοῦ λάμπει, τελείωσαν τὰ σκιώδη καὶ μυστηριώδη αἰνίγματα. Ἡ πύλη τοῦ
Παραδείσου ἀνοίγεται πάλι. Ὁ Θεός, ὁ δημιουργός του κόσμου, πλαστουργεῖται (στὰ
σπλάχνα τῆς Παρθένου), ἑκουσίως…»
12) «Εὕα μὲν τῷ τῆς παρακοῆς νοσήματι τὴν κατάραν εἰσῳκίσατο· σὺ δὲ Παρθένε τῷ τῆς κυοφορίας βλαστήματι τῷ κόσμῳ εὐλογίαν ἐξήνθισας…»
«Ἡ
Εὕα μὲν μὲ τὸ σφάλμα τῆς παρακοῆς ἔφερε μέσα στὸν ἄνθρωπο τὴν κατάρα· Σὺ δέ,
Παρθένε, μὲ τὸ βλαστάρι τῆς κυοφορίας Σου χάρισες στὸν κόσμο τὴν εὐλογία τοῦ
Θεοῦ…»
13) «… Συγχαίρει ἡ κτίσις πᾶσα τῷ Σῷ τοκετῷ, Παρθένε· Ἐδὲμ γὰρ κλεισθεῖσαν πρὶν Βηθλεὲμ διήνοιξεν ἡμῖν.»
«…
Χαίρει ἡ κτίσις ὅλη γιὰ τὸν τοκετό Σου, Παρθένε· γιατί τὸν Παράδεισο, ποὺ στὸ
παρελθὸν ἔκλεισε, ἡ Βηθλεὲμ σήμερα διάπλατα ἄνοιξε γιά μᾶς.»
14) «… ὁ Ὑπέρθεος κατελθών σεσάρκωται, καὶ δήμους βροτῶν ἐθέωσε…»
«…
ὁ Ὑπέρθεος, ὁ Χριστός, κατέβηκε καὶ σαρκώθηκε, καὶ πλήθη πιστῶν ἐθέωσε…»
15) «Ἐδὲμ διανοίγεταί Σοῦ τικτομένου ἐκ κόρης Θεόπαιδος ἐν τῇ πόλει Βηθλεέμ…»
«Ὅταν
Ἐσὺ (Χριστὲ) στὴν πόλη τῆς Βηθλεὲμ ἀπὸ κόρη Θεόπαιδα γεννιόσουν, τότε ἀκριβῶς
διανοίγονταν καὶ πάλι οἱ πύλες τοῦ Παραδείσου…»
16) «… ὁ ἐκ Σοῦ προερχόμενος, Θεοτόκε, τὸν Ἀδὰμ ἁπαλλάττει σαρκούμενος.»
«…
Αὐτός, ποὺ ἀπὸ Σένα, Θεοτόκε, γεννήθηκε (ὁ Χριστός), μὲ τὴν σάρκωσή του τὸν Ἀδὰμ
ἔσωσε. »
17) «… μορφὴν δούλου λαβών ἔρχεται φωταγωγῶν τοὺς ἐν σκότει…»
«…
Ἀφοῦ πῆρε ἀνθρώπινη μορφὴ καὶ ὑπόσταση (ὁ Χριστὸς) ἔρχεται νὰ φωταγωγήσει αὐτοὺς
ποὺ διαβιοῦσαν στὸ σκότος τῆς ἀγνωσίας…»
18) «Ἀνηρέθῃ Χριστὲ τῇ ἐνσάρκῳ παρουσία Σου τὸ μεσότειχον τῆς ἀρχαίας ἀρᾶς.»
«Μὲ
τὴν Σάρκωσή Σου καὶ τὴν παρουσία Σου, Χριστέ, στὸν κόσμο, γκρεμίστηκε τὸ
διαχωριστικὸ τεῖχος τῆς ἀρχαίας κατάρας (παρακοῆς). »
19) «… Τὸν κατ’ εἰκόνα γενόμενον, ὅλον τῆς φθορᾶς ὑπάρξαντα ἐκ παραβάσεως, ὅλον ἐν μήτρᾳ σου ἀναπλάττει ὁ σοφὸς Δημιουργός, Θεοτόκε…»
«…
ἐκεῖνον ποὺ πλάστηκε κατ’ εἰκόνα Θεοῦ, καὶ ὁλότελα φθαρέντα, λόγω τῆς παρακοῆς
(τὸν ἄνθρωπο), ὁλόκληρον αὐτὸν ἀναπλάττει ὁ σοφὸς Δημιουργὸς μέσα στὴν μήτρα
Σου, Θεοτόκε…»
20) «… Χριστὸς ὁ Θεός, δυνάμεις λαθῶν, ὄσας ἐν κόσμῳ, ὄσας ἐν γῇ, ἀνεκτήσατο ἡμᾶς…»
«… Ὁ Χριστός, ὁ Θεός, διαφεύγοντας τὴν παρατήρηση ὅλων τῶν
δυνάμεων, τῶν οὐρανίων καί τῶν ἐπιγείων, σαρκώθηκε, καὶ μὲ τὸν ἐρχομὸ του μᾶς ἔκανε πάλι δικούς του…»
21) «… οἱ ἐν σκότει καὶ σκιᾷ εὓρομεν τὴν ἀλήθειαν καὶ γὰρ ἐκ τῆς Παρθένου ἐτέχθη ὁ Κύριος.»
«…
ἐμεῖς ποὺ διαβιούσαμε μέσα σὲ βαθὺ σκότος γνωρίσαμε τὴν ἀλήθεια διότι Αὐτὸς ποὺ γεννήθηκε ἀπὸ τὴν Παρθένο εἶναι
ὁ Κύριος, ὁ Θεός.»
22) «Εὐτρεπίζου Βηθλεὲμ ἤνοικται πάλιν ἡ Ἐδὲμ· ἑτοιμάζου Εὐφραθᾶ, ἀνανεοῦται ὁ Ἀδάμ.»
«Ἑτοιμάζου
καὶ νοικοκυρέψου Βηθλεὲμ· ἀνοίχθηκε πάλι ἡ Ἐδὲμ· καὶ Σύ, χώρα τοῦ Εὐφραθᾶ ἑτοιμάζου…
ἀνακαινίζεται ὁ ἄνθρωπος. (μὲ τὴν Σάρκωση τοῦ Θεοῦ). »
23) «Νόμου ἡ κατάρα λέλυται καὶ κόσμου σωτηρία ἐσφράγισται· ὁ ἐν φάτνῃ γὰρ ἀνακείμενος διά Σταυροῦ τὸν Ἀδὰμ ἀνακαλέσει.»
« Καταργήθηκε ἡ κατάρα τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου (ἡ τῆς παρακοῆς
ἀρά), καὶ συγχρόνως σφραγίσθηκε (ἀποφασίστηκε ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου διότι, αὐτὸς ποὺ τώρα εἶναι στὴ φάτνη ἀνακείμενος,
μὲ τὴ Σταύρωσή του θὰ ἀνακαλέσει (σώσει) τὸν Ἀδὰμ (τὸ ἀνθρώπινο γένος).»
24) «Χριστὸς ἐν φάτνῃ σπαργανοῦται σειρᾶς ἡμῶν πταισμάτων λῦσαι.»
«
Ὁ Χριστὸς ἔρχεται καὶ σπαργανώνεται στὴ φάτνη, γιὰ νὰ σβήσει τὶς πολλὲς ἀνθρώπινες
ἁμαρτίες.»
25) «… ἐπὶ φάτνης τῶν ἀλόγων ἀνακλιθείς, τῆς ἀλογίας ἔλυσας ἡμᾶς.»
«…
ὅταν στὴ φάτνη τῶν ἀλόγων ζώων ἐπλαγίασες, ἐμᾶς τότε ἀπὸ τὸν δεσμὸ τῆς ἀλογίας ἐλευθέρωσες.»
26) «Νέον ἐπὶ γῆς παιδίον τεχθείς ἡμῖν, τῆς παλαιᾶς πάντας παραβάσεως, Χριστέ, ἡμᾶς ἠλευθέρωσας.»
«
Ὅταν γιὰ χάρη μας μικρὸ παιδὶ πάνω στὴ γῆ γεννήθηκες, τότε, Χριστέ, ἀπὸ τὴν
παλαιὰ παράβαση (παρακοή), ὅλους ἐμᾶς ἐλευθέρωσες.»
27) «Σαρκουμένου Σου, Χριστέ, προσιτὸς μοι γίνεται, ὁ τὴ φύσει ἀπρόσιτος.»
«
Μὲ τὴ Σάρκωσή Σου, Χριστέ, γίνεται σ’ ἐμένα προσιτός, Ἐκεῖνος ποὺ κατὰ φύσιν εἶναι
ἀπρόσιτος. (ὁ Θεὸς).»
28) «… ἦλθεν ἡ σωτηρία τῶν βροτῶν ἐκ Παρθενικῆς νηδύος, πιστοὺς ἀνακαλέσασθαι.»
«…
ἦρθε στὸν κόσμο ὁ Χριστός, ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, ἀπὸ Παρθενικὴ κοιλία
γεννημένος, γιὰ νὰ ἀνακαλέσει καὶ σώσει τοὺς πιστούς.»
29)
«Διακονῆσαι Χριστὸς ἐκών προσέρχεται τῷ πτωχεύσαντι Ἀδάμ; ξένην τὴν ἀνάπλασιν
καὶ τὴν ἀναγέννησιν ὡς εὔσπλαχνος δωρούμενος.»
«
Ὁ Χριστὸς ἔρχεται στὴ γῆ ἐθελουσίως, γιὰ νὰ βοηθήσει τὸν ἐκπεσόντα Ἀδάμ,
χαρίζοντας σ’ αὐτὸν τὴν ἀνάπλαση καὶ τὴν ἀναγέννησι, ἀπὸ εὐσπλαχνία καὶ ἀγάπη
μόνο.»
30) «… ἦλθες δόξης Ἥλιε ταῖς ἑαυτοῦ λάμψεσι πάντα τὰ τῆς γῆς πληρώματα αὐγάζειν δι’ οἶκτον ἀμέτρητον.»
«
Τῆς δόξης ὁ Ἥλιος, Σὺ Χριστέ, ἔγινες ἄνθρωπος, γιὰ νὰ φωτίζεις μὲ τὶς λαμπρὲς ἀκτίνες
Σου ὁλόκληρη τὴ γῆ, ἐπειδὴ οἱ οἰκτιρμοί Σου εἶναι ἀμέτρητοι.»
31) «… Χριστὸς γεννᾶται τὸ ἀνθρώπινον ἀθανατίζων καὶ τὴν κατάραν τῆς προμήτορος καταλύων.»
«…
Γεννιέται ὁ Χριστὸς καὶ μὲ τὴν Γέννησή Του ἀποθανατίζει τὸ ἀνθρώπινο γένος,
καταργώντας συγχρόνως καὶ τὴν κατάρα τῆς προμήτορος Εὕας.»
32)
«… σπαργάνοις Σου, Χριστέ, λύεις σειράς παραπτώσεων· τῇ δὲ πολλῇ πτωχείᾳ Σου
πλουτίζεις, οἰκτίρμον, πάντας.»
«
Μὲ τὴ σπαργάνωσή Σου, Χριστέ, σβήνεις πολλὰ παραπτώματα καὶ μὲ τὸ νὰ πτωχεύσεις
ἐντελῶς, λόγω τῆς Σαρκώσεώς Σου, ἐπλούτισες ὅλους ἐμᾶς, εὔσπλαχνε.»
33) «ἀλόγου κακίας τεθείς ἐν φάτνῃ, τῶν ἀλόγων τοὺς βροτοὺς ἁπαλλάττεις, Λόγε Θεοῦ.»
«
Ὅταν, ἐξ’ αἰτίας παράλογης κακίας, σκληρότητας καὶ ἀδιαφορίας τῶν ἀνθρώπων, σὲ
φάτνη νεογέννητο βρέφος τοποθετήθηκες, Λόγε τοῦ Θεοῦ, τότε ἐλευθέρωσες τοὺς ἀνθρώπους
ἀπὸ τὶς παράλογες πράξεις τους.»
34) « Πρόξενος ἐστὶ ἀπαλλαγῆς τῆς φθορᾶς ἡ ἐν σαρκὶ τοῦ Χριστοῦ Θεία Γέννησις…»
« Ἡ κατὰ σάρκα Θεία Γέννηση τοῦ
Χριστοῦ, εἶναι πρόξενος, αἰτία ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὴν αἰώνια φθορά…»
Ἑρμηνεία λέξεων
1) ἄγγελος.
1) ὁ ἀγγελιοφόρος, μαντατοφόρος
2) ἐκκλ. ἄγγελος Θεοῦ
3) Ὑμνολ. Μεγάλης Βουλῆς ἄγγελος. Ὁ Χριστός. «…Μεγάλης Βουλῆς τὸν Ἄγγελον… ἀπέστειλας ἡμῖν…»
Ὁ Ἄγγελος, ὁ ἀγγελιοφόρος καὶ ἐκτελεστῆς του Θείου Σχεδίου, εἶναι τὸ κεντρικὸ πρόσωπο σὲ ὅλη τὴν Ὀρθόδοξη Ὑμνολογία καὶ ἰδιαίτερα τῶν Χριστουγέννων. Εἶναι ὁ ἀναμενόμενος ὅλων τῶν ἐθνῶν, Ο Ε Ρ Χ Ο Μ Ε Ν Ο Σ.
2)
ἀλογία. Ἀφροσύνη, παραλογισμός, ἀδιαφορία,
ἔλλειψη λογικοῦ.
3) ἀνάκλησις.
Ἡ ἐπαναφορὰ στὴν προτέρα κατάσταση, ἡ πλήρης ἀποκατάσταση ρ. ἀνακαλέω –ῶ – ἀνακαλοῦμαι
4) ἀνακτῶ. ἀποκτῶ πάλιν, ἐκεῖνο ποὺ ἔχασα
5) ἀχώρητος,
ὁ μὴ χωρῶν κάπου, ὁ ἀχώρητος παντί, ὁ Θεός, ὁ Χριστός.
6) βροτὸς
(ὁ). βροτός, θνητὸς ἄνθρωπος.
7) εἰκὼν-νος
(ἡ). ὁμοίωμα, ἀντίτυπο. Στὴν ὑμνολογία ἔχει συνήθως τὴν ἔννοια τοῦ «κατ’ εἰκόνα
Θεοῦ», τὰ θεῖα χαρίσματα.
8) εἰρήνη
(ἡ). ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ· πέρα ἀπὸ τὴν ἡσυχία καὶ ὁμόνοια καὶ ὁμαλότητα
στὶς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, ἡ ψυχικὴ ἠρεμία καὶ γαλήνη τοῦ ἀτόμου, ἡ σύνδεσή του
μὲ τὸν θεῖο Νόμο.
9) Ἥλιος,
ὁ μέγας Ἥλιος, Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης. ὁ Χριστὸς «… ἐγὼ εἰμὶ τὸ φῶς τοῦ
κόσμου».
10) Θεόω
– ῶ. θεοποιῶ, θεώνω, δίνω ἰδιότητες θεϊκές.
11)
κτίζω. Δημιουργῶ, οἰκοδμα, κτίσις, κτιστός, ἄκτιστος (ὁ μὴ δημιουργούμενος ὑπὸ τινὸς)
12) λίθος
(ὁ) «λίθος ἀχειρότμητος ἐξ’ ὄρους ἀλαξεύτου» ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε χωρὶς
μεσολάβηση ἀνδρὸς (ἴδε Ὅρος)
13) Λόγος
(ὁ). ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός. Ὀνομασία μυριόλεκτη στὴν Ἁγ. Γραφὴ
καὶ στὴν Ὀρθόδοξη Ὑμνολογία.
14) λύω.
1) ἐλευθερώνω, ἀπολύω. «… λύσας τὴν
κατάραν ἔδωκας τὴν εὐλογίαν…»
2) καταργῶ, παύω, καταλύω
15) Μεγάλη
Βουλή. Τὸ προαιώνιο Σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τοῦ ἀνθρώπου στὴν
προπτωτικὴ θέση του. (ἴδ. Ἄγγελος).
16) μεσότειχον
(τό). ἐνδιάμεσο, διαχωριστικὸ τεῖχος. Στην Ὑμνολογία: Ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου
ἀπὸ τὸ Θεὸ ἡ ἀμετανοησία. Ἡ ἀρά τῆς Εὕας τὸ ἐπιτίμιον αὐτῆς.
17) μορφὴ
δούλου. «… μορφὴν δούλου λαβών…» τὴν Σάρκωση ἐννοεῖ. Δὲν πῆρε μόνο τὴ μορφὴ
τοῦ ἀνθρώπου· ντύθηκε ὅλον τὸν ἄνθρωπο στὰ σπλάχνα τῆς Θεοτόκου ὁ Χριστός.
Γεννήθηκε παιδίον, τέλειος ἄνθρωπος καὶ τέλειος Θεός.
18) ξένος,
(ὁ) –ἡ –τό. 1) παράξενος, ἀσυνήθιστος, ἀλλοδαπός, ἀγνώριστος.
2) ὁ φιλόξενος, ὁ φιλοξενούμενος.
3) Στὴν Ὑμν. ὁ θαυμαστός, ὁ ἀκατανόητος.
«ξένη Σου ἡ σταύρωσις καὶ ἡ ἐν Ἅδου κάθοδος…» «… ξένον ἄκουσμα, ξένον θέαμα»
19) οἶκος
(ὁ) 1) σπίτι, φωλιά, καλύβα, κατοικία
2) γένος, οἰκογένεια, γενιὰ (οἶκος Ἀβραὰμ)
20) Ὄμβρος.
Βροχὴ ραγδαία ὄχι ὅμως διαρκῆς
21) Ὄρος
(τὸ) προσωνύμιο τῆς Θεοτόκου. Ὅρος ἅγιον,
ὅρος πῖον, ὅρος ἀλατόμητον, ὅρος κατάσκιον, ὅρος τετυρημένον κ.ἂ.
22) οὐσιώνομαι
κατὰ τινά. Ἐξομοιώνομαι μὲ κάποιον·
γίνομαι ὅμοιός του καθ’ ὅλα.
23) παιδίον
νέον, μικρὸ παιδί, νεογέννητο, παιδίον νέον, νέος κόσμος.
24) πλουτίζω
κατὰ Θεὸν· γίνομαι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἐνάρετος, πιστός, δίκαιος.
25) πτωχεύω
«ἐπτώχευσεν ὁ Θεός, ἳνα ἡμᾶς πλουτίσῃ…»
Στεροῦμαι κάποιες ἀπὸ τὶς ἱκανότητές μου,
χάνω κάποιες ἀπὸ τὶς ἀξίες μου·ἀπογυμνώνομαι ἀπὸ αὐτές. «ὁ πλουτῶν
Θεοτητι» «ὁ κατὰ Θεὸν πτωχεύσας» δύο ἀντίθετες ἔννοιες
26) σάρκα φορέσας ὁ ἂυλος. σαρκώθηκε ὁ Θεός
27) ὑετὸς
(ὁ) βροχὴ ραγδαία καὶ διαρκής
